Χρειάστηκαν σχεδόν οκτώ χρόνια για να αποφασίσουν οι γείτονες ότι θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με τους Ελληνες ομολόγους τους προκειμένου να συμφωνήσουν σε κοινό τρόπο αντιμετώπισης των κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων. Η απόπειρα ανάταξης του σχεδίου αντιμετώπισης της ροής των ανθρώπων μέσω της διόδου της ανατολικής Μεσογείου συνοδεύεται πλέον από την αισιοδοξία ότι δεν θα υπάρξει ξανά καταστροφική περίοδος σαν αυτή του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 2016, με τα σώματα δεκάδων προσφύγων να πλέουν άψυχα ανοιχτά του Μολύβου και της Σκάλας Συκαμιάς στη Λέσβο. Τότε που η τουρκική στρατοχωροφυλακή οδηγούσε οργανωμένα εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες, μέσω της περιοχής της Ασσου, στα ελληνικά νερά, πάνω σε λέμβους-παγίδες θανάτου. Εκατοντάδες γυναικόπαιδα χάθηκαν στον διάπλου μερικών μιλίων από τις μικρασιατικές ακτές μέχρι τη Λέσβο και σχεδόν όλοι φορούσαν τα πορτοκαλί σωσίβια από το Αϊβαλί που προμήθευαν οι επιτήδειοι δουλέμποροι. Καμία διάθεση δεν είχαν να μάθουν αν το σάπιο σκαρί ή η τρύπια βάρκα βρήκε τελικά στεριά. Τα δολάρια ήταν το θέμα. Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι προσδοκίες της Αθήνας και αν τελικώς οι ανεπιτήρητοι διακινητές στην άλλη όχθη (και οι κάθε λογής συνεργάτες τους στην Ελλάδα) θα φοβηθούν. Είναι βέβαιο ότι οι μετανάστες θα συνεχίσουν να έρχονται και οι διακινητές θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν. Διερωτώμαι, όμως, γιατί ο ΟΗΕ δεν ζητά από τον κύριο εκφραστή των σιιτών, το Ιράν, ή από τη συμμαχία των σουνιτικών κρατών να συμπεριληφθούν στη φιλοξενία και στη διάσωση των ομόθρησκών τους προσφύγων; Ισως η απάντηση βρίσκεται στην τιμωρία της 33χρονης Ιρανής Ρόγια Χεσμάτι, που καταδικάστηκε σε 74 χτυπήματα με μαστίγιο επειδή αρνήθηκε να φορέσει χιτζάμπ, καθώς περπατούσε στους δρόμους της Τεχεράνης. Ισως η απάντηση να βρίσκεται στον Καζαντζάκη: «Και όσοι φεύγουν να μείνουν κατά βάθος ήθελαν. Και όσοι μένουν το φευγιό έχουν στην καρδιά τους».