Το θέμα της σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο (και τα όρια διδασκαλίας) δεν είναι νέο. Απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια, με την εκπαιδευτική κοινότητα να κινείται δειλά σε μια λογική εκμοντερνισμού σύγχρονων παιδαγωγικών μεθόδων. Στην προκειμένη περίπτωση, η δασκάλα της Θεατρικής Αγωγής είναι το πρόσωπο που ενοχοποιείται περισσότερο εξαιτίας της ταινίας «Αγόρια στο ντους» και οι κατηγορίες που της αποδίδονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφορούν τη δήθεν απόπειρά της να υποδαυλίσει ένστικτα και να «μολύνει» παιδικές ψυχές. Στο συγκεκριμένο θέμα δεν χρειάζονται αφορισμοί και λαϊκά δικαστήρια ψηφιακών καφενείων, όπου ο καθένας λέει την άποψή του χωρίς να έχει πλήρη γνώση των δεδομένων. Τα ερωτήματα πρέπει να τεθούν από τους αρμοδίους και το Twitter, προς το παρόν, δεν έχει τέτοιες εξουσίες. Η κυρία οφείλει να απαντήσει στον προϊστάμενο και στη σχετική διεύθυνση αν γνώριζε ότι αυτή η σουηδική ταινία για την ομοφυλοφιλία θεωρείται κατάλληλη όχι για 10χρονους αλλά για μαθητές ηλικίας άνω των 11 ετών. Αν η επιλογή της αυτή είχε να κάνει με την ιδεολογική της ταυτότητα, την οποία βιαίως εισήγαγε στην τάξη της Δ’ Δημοτικού, αν θεωρεί ότι η ίδια είναι η πρώιμη εκπρόσωπος μιας άγνωστης, στα ελληνικά σχολεία, παιδαγωγικής μεθόδου και πόσο συζήτησε με τους μαθητές της πριν από την προβολή της ταινίας για να τους προετοιμάσει για αυτό που θα δουν. Ερωτήματα που ούτε εμείς ούτε ο ψηφιακός λογαριασμός «Τζίμης από το Ρότερνταμ» έχουμε δουλειά να θέσουμε.