Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας πολίτης αυτής της χώρας που να μην απαιτεί το αυτονόητο από την ελληνική πολιτεία. Τον εντοπισμό των φυσικών και των ηθικών αυτουργών της τραγωδίας των Τεμπών. Οι Αρχές οφείλουν να λειτουργήσουν με επαγγελματισμό, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είναι μόνο οι 57 ψυχές που κραυγάζουν να αποκαλυφθεί πλήρως η αλήθεια. Είναι και το μήνυμα σε όλους αυτούς, τους ολίγιστους ανευθυνο υπεύθυνους λαθρεπιβάτες της κρατικής μηχανής (διορισμένοι και αιρετοί), τους μανδαρίνους του χθες, του σήμερα και του αύριο. Η ώρα της ευθύνης απαιτεί υπερβάσεις. Να σπάσει ο φαύλος κύκλος της αρρώστιας που θέλει την Ελλάδα δέσμια παθογενειών εδώ και πολλές δεκαετίες. Συμβάσεις που δεν παραδόθηκαν για λόγους που θα πρέπει να ερευνήσει η Δικαιοσύνη ξεχωριστά. Επενδυτές που ήρθαν χωρίς χρήματα στην περίοδο των capital controls. Μηχανοδηγοί (ο ηρωισμός τους δεν έφτανε να σώσει τους επιβάτες) που, όταν διαπίστωσαν ότι κινούνται σε διαφορετική πορεία από αυτή του δρομολογίου, δεν αντέδρασαν εγκαίρως (τους παρείχε η εταιρεία αξιόπιστα μέσα επικοινωνίας; Είχαν κάνει προσομοιώσεις με θέμα την πορεία προς τη σύγκρουση και τι προέβλεπε ο κανονισμός;). Και ένας σταθμάρχης, πρώην αχθοφόρος, για τον οποίο κανείς δεν έχει ευθύνη (είδε φως και μπήκε στο σταθμαρχείο, υπογράφοντας το βαρδιόχαρτο με το αίμα των 57 ανθρώπων). Η μανία της αποφυγής της ευθύνης είναι το ανεπίσημο εθνικό μας σπορ. Ομως, αν θέλουμε να βάλουμε γερά θεμέλια στη Δημοκρατία μας, οφείλουμε να τα ποτίσουμε με ευθύνη. Γεμίσαμε ωφελιμισμό και ξεχάσαμε τον Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».