«Ο Ύπαρχος του πλοίου έσπρωξε άνθρωπο στη θάλασσα από τον καταπέλτη». Λίγες λέξεις που αν τις βάλεις στη σειρά, προκαλείς ανατριχίλα σε όποιον τις διαβάσει. «Είχε», λέει ένας μάρτυρας, «δυσκολίες στην ομιλία ο Αντώνης» και ήταν «υπερκινητικός». Αμαρτήματα και τα δύο! Δεν χωνεύεται με τίποτα η δηλητηριώδης αντίληψη που διαπνέει τις πράξεις των εμπλεκομένων στην τραγική υπόθεση (όπως καταγράφεται από τα ηχητικά ντοκουμέντα) πως αν ένας άνθρωπος έχει άλλο χρώμα από αυτό που έχει συνηθίσει το μάτι τους στην επιδερμίδα, είναι υπερκινητικός, με δυσκολίες στην ομιλία, ε τότε πρέπει να εμποδιστεί με κάθε μέσο, ακόμα και αν βρίσκεται στον καταπέλτη και έχουν λυθεί οι κάβοι. Το απάνθρωπο θέαμα των μελών του πληρώματος να κοιτάζουν τον Αντώνη καθώς ψάχνει την τελευταία ανάσα μέσα στην περιδίνηση του θανάτου από τα απόνερα και να μην κάνουν τίποτα είναι ακόμα πιο σκληρό. Οι αποδοκιμασίες των επιβατών για την απαράδεκτη πράξη δεν τους ενεργοποιούν γιατί γνωρίζουν ότι αν βουτήξουν στον ντόκο, θα βρεθούν στην ίδια θέση με τον Αντώνη. Αλλωστε, ένας «παλαβός» ήταν, ποιος θα ασχοληθεί μαζί του; Είναι ο λόγος του υπάρχου (με τα γαλόνια στους ώμους) απέναντι στον Αντώνη που και να ήταν ζωντανός «έχει δυσκολίες στην ομιλία». Ακολουθούν η επιστροφή στο λιμάνι και οι οδηγίες του καπετάνιου στο πλήρωμα: «Οχι τον σπρώξαμε. Μόνο με φωνές...». Σε αυτή την τραγική υπόθεση μία μόνο βεβαιότητα υπάρχει. Ολοι αυτοί που άφησαν το παλικάρι να πνιγεί απέχουν από το ήθος του Ελληνα ναυτικού όσο ο Εγγύτατος του Κενταύρου από τη Γη: 4.250 έτη φωτός.