Αρχές Σεπτεμβρίου, ο παλαιός αυτοδιοικητικός που μεσουρανούσε τη δεκαετία του 1990 σε κωμόπολη της βορειοανατολικής Αττικής καλούσε τις τηλεοπτικές κάμερες για να δείξει τα κορμοδέματα στην πλαγιά. Τότε δεν υπήρχαν συλλεκτήρες ούτε σύγχρονα αντιπλημμυρικά έργα και ο παλαιός δήμαρχος εκείνης της εποχής είχε μάθει ακόμα και τα «καλά σημεία» για να στήνεται η κάμερα και να κάνει τη δήλωσή του με φόντο τα κορμοδέματα. Μπορούσε να αντιληφθεί την εννοιολογική διαφορά της μοντέρνας επικοινωνίας (μέσω της τηλεόρασης) και της χειραψίας με ψηφοφόρους στο καφενείο. Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος δεν ακυρωνόταν ούτε τη στιγμή που οι βροχές κατέφταναν και η πλαγιά γινόταν κανονική νεροτσουλήθρα, κατεβάζοντας πέτρες και κορμούς, καθώς με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπιζε στην έναρξη της αντιπυρικής περιόδου τον κίνδυνο της πυρκαγιάς. Αυτός ο αιρετός «σωτήρας» του δήμου του αποτελούσε γνήσιο εκπρόσωπο της κυρίαρχης τότε αντίληψης περί ελληνικού δαιμονίου, πατέντας και κουτόφραγκων. Οι «κουτόφραγκοι», όμως, μας τιμώρησαν για τους ξεπερασμένους χάρτες επικινδυνότητας και κινδύνου πλημμύρας, μαζί με τη φύση, η οποία προειδοποίησε για ένα δυστοπικό μέλλον, αν επιμείνουμε στην κακή συνήθεια της απουσίας του άρτιου σχεδίου. Η αμφισβήτηση, για δεκαετίες, των ειδικών από τους ανίδεους αποτελούσε συνειδητή πράξη πάνω στο χάος της άγνοιας και της ημιμάθειας. Δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Τα τραυματικά γεγονότα στη Θεσσαλία υπαγορεύουν την επείγουσα ανάγκη να αλλάξουν όλα άμεσα. Η σοβαρότητα είναι μονόδρομος.