Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ήττα της Αριστεράς και δεν πρέπει να καταγραφεί ως τέτοια, αλλά του κυρίου Τσίπρα και της «σκληρής αυλής» του, που επί 4 και πλέον χρόνια επέλεξαν να απομακρυνθούν από την κοινωνία. Να αποκοπούν από τον πυρήνα άντλησης δύναμης και στήριξης για την υλοποίηση ριζοσπαστικών πολιτικών. Αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στους πολίτες και να «οχυρωθούν» στο πρωθυπουργικό Μέγαρο. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να επιρρίψουν ευθύνες στον λαό, που δεν κατάλαβε στο έργο και τα μηνύματα της κυβέρνησής τους. Και αυτό είναι που τελικά θα γράψει η Ιστορία για έναν πολιτικό που πήρε τον «γόνιμο κήπο» της Αριστεράς και τον γέμισε με «τοξικά φυτά», ισοπεδώνοντας ιδέες, αρχές και αξίες.

Ομως, ο χρόνος εξακολουθεί να είναι σύμμαχος του πρώην πρωθυπουργού και μπορεί η θολή εικόνα του να αποκατασταθεί, αρκεί να βιαστεί να ωριμάσει πολιτικά και να απαλλαγεί από τα «ζιζάνια» που είναι γύρω του και αγωνίζονται μόνο για την επικράτηση της μετριότητας. Οι πολίτες, παρά τα λάθη και την υπεροψία, δεν τον «απέβαλαν διά παντός» από το πολιτικό προσκήνιο. Τον τιμώρησαν στην κάλπη, αλλά δεν τον εξόντωσαν!

Οσον αφορά τον πρώτο της εκλογικής αναμέτρησης, καλό θα ήταν να ξεχάσει γρήγορα τα ποσοστά των εκλογών και να προετοιμαστεί για να αναμετρηθεί με τις προεκλογικές του υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια περί «ελληνικής άνοιξης». Δεν φτάνει να υποστηρίζει κανείς ότι θα είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, πρέπει και να το αποδεικνύει με πράξεις. Δεν φτάνει να εξαγγέλλει την ανάπτυξη, πρέπει και να την φέρει. Δεν φτάνει να μιλά για την ανασυγκρότηση του κράτους, πρέπει και να την υλοποιεί με προγραμματισμό και κανόνες. Κανόνες σεβασμού και προστασίας των δικαιωμάτων όλων των πολιτών και πρωτίστως των πιο αδύναμων. Κανόνες σεβασμού και προστασίας του περιβάλλοντος, για το οποίο έφτασε η «ώρα μηδέν» εξαιτίας της ανεξέλεγκτης δράσης των οικονομικών συμφερόντων που επί δεκαετίες εκμεταλλεύονται την αδυναμία των κυβερνώντων να επιβάλουν νόμους και την άνευ όρων παράδοσή τους στη δύναμη του κεφαλαίου, εισαγόμενου ή εγχώριου.

Η επόμενη ημέρα για τον νέο πρωθυπουργό δεν είναι μόνο μια «καυτή πατάτα». Είναι μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα που, εάν εκραγεί, θα ισοπεδώσει ολόκληρη τη χώρα. Γι’ αυτό και πρέπει χωρίς καμία καθυστέρηση και δικαιολογία να ξεκινήσει η εθνική προσπάθεια ανασύνταξης της κοινωνίας και «ανάστασης» της οικονομίας. Και σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται η βοήθεια του συνόλου του πολιτικού κόσμου. Δεν είναι «δουλειά» για ένα κόμμα και έναν πρωθυπουργό γιατί πρέπει και τα θεμέλια να είναι στέρεα αλλά και εξασφαλισμένη η συνέχιση της προσπάθειας, ανεξάρτητα από το κομματικό λάβαρο που θα κυματίζει στον ιστό του Μεγάρου Μαξίμου, οι ένοικοι του οποίου, στις Δημοκρατίες, είναι προσωρινοί.

Το στοίχημα της ανάπτυξης, είτε κερδηθεί, είτε χαθεί, θα έχει επιπτώσεις στο σύνολο του λαού. Ενός λαού που επί δέκα χρόνια αναζητεί σωσίβιο για να σωθεί από τη φουρτούνα που προκάλεσαν η χρεοκοπία και τα μνημόνια. Η χώρα χρειάζεται ένα σοβαρό και σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο. Ενα σχέδιο προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα, που θα ευνοεί τις επενδύσεις, αλλά δεν θα χαρίζει τα «ασημικά», ούτε θα επιτρέπει στα ανώνυμα κεφάλαια να μετατρέψουν τους εργαζομένους σε σκλάβους και το περιβάλλον σε «νεκρή ζώνη». Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον και όχι τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Εχει ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο-«ομπρέλα», με το οποίο θα μπαίνουν οι βασικοί κανόνες και θα περιλαμβάνει 13 περιφερειακά αναπτυξιακά σχέδια που δεν θα εξαντλούνται στον τομέα του τουρισμού. Η βιώσιμη ανάπτυξη θα έρθει από την περιφέρεια και εκεί πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον της η νέα κυβέρνηση, ενεργοποιώντας όσα «εργαλεία» διαθέτει για δημόσιες επενδύσεις για έργα υποδομής, αντλώντας χρήματα είτε από ευρωπαϊκά ταμεία είτε από το κρατικό Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων.

Και λίγα λόγια για την τρίτη δύναμη της κάλπης. Το Κίνημα Αλλαγής και η κυρία Γεννηματά πρέπει πρώτα να απαντήσουν στο γιατί δεν τους εμπιστεύτηκαν οι πολίτες και στη συνέχεια να αποκτήσουν «πολιτική ταυτότητα» και όχι να «κολυμπούν» μεταξύ της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, εκλιπαρώντας από τους αντιπάλους τους για λίγο χώρο ώστε να αναπνεύσουν. Τα κόμματα επιβιώνουν και αναπτύσσονται όταν διαθέτουν ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και ισχυρή βάση. Οταν καλύπτουν τις ανάγκες, τις ιδέες και τις αξίες των πολιτών. Οταν ο λόγος τους είναι χρήσιμος, σύγχρονος και ανατρεπτικός. Οταν αγωνιούν για το μέλλον της κοινωνίας και όχι για το ένα μείνει ή φύγει κάποιο κομματικό στέλεχος.

Και ας μην ξεχνά το σύνολο του πολιτικού κόσμου ότι τα κόμματα στεγάζουν τις ελπίδες του λαού και όχι τις επιθυμίες κάποιων πολιτικών για αξιώματα και καρέκλες!