Τι ανέφερε ο θρυλικός στρατηγός, αλλά και άλλοι οπλαρχηγοί του 1821, σε Ιταλό δημοσιογράφο κατά την Επανάσταση των Ελλήνων, καθώς ο «Γέρος του Μοριά» φώτιζε με την σκέψη του όλους τους επαναστάτες, που ήθελαν μια «λεύτερη Ελλάδα».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φέρεται να έχει δώσει συνέντευξη το 1825 στον Ιταλό δημοσιογράφο Ιωσήφ Πέκκιο ο ποίος έφτασε στην Ελλάδα. Ο Πέκκιο ήταν ένας από τους ξένους περιηγητές και μη, που ήθελαν να δουν από κοντά τις θρυλικές φυσιογνωμίες του μεγάλου Αγώνα.
Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα argolikeseidhseis.gr, η συνέντευξη του Πέκκιο δημοσιεύθηκε αργότερα στο «Λουγκάνο», όπως διαπιστώνεται μέσα στο θρυλούμενο «Ημερολόγιον της Ελλάδος» του 1931.
Ο Ιωσήφ Πέκκιο, ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποίος συνωμότησε κατά των Αυστριακών και ζήτησε καταφύγιο στην Αγγλία.
Όταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, έγινε μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, το οποίο (Κομιτάτο) έστειλε αργότερα τον Πέκκιο στην ελληνική κυβέρνηση για να της παραδώσει το δεύτερο αγγλικό δάνειο των εξήκοντα χιλιάδων (60.000) λιρών.
Ο Πέκκιο παρέμεινε στην Ελλάδα από την 20η Απριλίου μέχρι την 11η Ιουνίου 1825 ερχόμενος εις επαφήν με τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του Αγώνος, με περιοδείες στην Πελοπόννησο, και όταν έφθασε στο Λονδίνο, κατέγραψε τις εντυπώσεις, αλλά και τις συνεντεύξεις, που του παραχώρησαν οι Οπλαρχηγοί σε ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλον: «Έκθεσις των συμβάντων εν Ελλάδι κατά την άνοιξιν του 1825».
Μετά από ένα ταξίδι 50 ημερών, φθάνει στην (τότε) πρωτεύουσα της Ελλάδος, το Ναύπλιο, του οποίου την περιγραφή κάνει με τα πιο μελανά χρώματα:
« Δρόμοι στενοί, σπίτια καταρρέοντα, ατμόσφαιρα βαρεία και πλημμυρισμένη από βρωμεράς αναθυμιάσεις, καταθλίβουν τον ταξιδιώτην. Τα σκουπίδια είναι τόσα, ώστε θα ήτο ηράκλειον έργον η μετακίνησίς των. Αυτή είνε μία από τας αιτίας δια τας οποίας εκυριάρχησε κατά το παρελθόν έτος επιδημικός πυρετός σχεδόν θανατηφόρος…».
« Αι διασκεδάσεις της πρωτεούσης ταύτης απτελούντο από μερικά άκομψα καφενεία και σαραβαλιασμένα μπιλιάρδα, από ένα περίπου βραδυνόν εις μίαν μικράν πλατείαν σκιαζομένην εις το μέσον από φιλόξενον μεγαλοπρεπή πλάτανον, και από την περιέργειαν την τροφοδοτουμένην ανά πάσαν στιγμήν από ειδήσεις και ανέκδοτα. Αι γυναίκες είναι αόρατοι, διότι οι άνδρες δεν τας αφήνουν να παρουσιάζωνται…».
«Πέταξα στη θάλασσα τα παράπονά μου!..»
Μετά από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Ιωσήφ Πέκκιο, κατάφερε να συναντήσει τον θρυλικό «Γέρο του Μοριά» στην φυλακή κι αφού προηγουμένως είχε παρακαλέσει θερμότατα τον Λάζαρο Κουντουριώτη, για να του επιτρέψει να τον επισκεφθεί. Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενο από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον Στρατηγό βαθύτατο σεβασμό.
Γράφει ο Πέκκιο:
«Ακτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπτον εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον».
Αμέσως ο Θ. Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά, ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναυαρίνο.
Ο «Γέρος του Μοριά» κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι και είπε:
-Δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!..
Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει:
- Για να βαρούν τα τουφέκια!…
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκκιο, λέει:
-Ξέρετε ποιος έδωσε τη νίκη στους Αιγύπτιους; Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι Έλληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!
Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή, που δίνει εδώ ο Πέκκιο για τον Κολοκοτρώνη, μιας και αναφέρει, ότι ενώ σήκωνε το χέρι του διέκρινε στον βραχίονά του μια ουλή σπαθιάς. Τον ρώτησε πού έλαβε το τιμητικό αυτό παράσημο και ο Κολοκοτρώνης του απάντησε:
- Δεν είναι το μόνο παράσημο, πού έχω στο κορμί μου…
Αμέσως μετά του δείχνει μία άλλη ουλή από πυροβολισμό, που είχε στον άλλον βραχίονά του, την τρίτη ουλή στο δεξιό στήθος και μία τέταρτη ουλή στο πλευρό του.
Όπως μιλούσε, όμως, έπαιζε νευρικά το κομπολόϊ του, εσηκώνετο, εκάθητο και εφαίνετο ανήσυχος, ταραγμένος, σαν να εφοβείτο κάποιον εχθρό.
«Ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ’ ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίαν είπε:
-Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σεις και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τά μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είνε ο θησαυρός που θα κερδίσετε!…», αναφέρει ο Πέκκιο:
Και ο Πέκκιο καταλήγει με μία αξιοσημείωτη παρατήρηση:
«Ωμίλει την στιγμήν εκείνην εις την πλατείαν του Ναυπλίου, όπου οι κάτοικοι έσκαπτον από πολλών ημερών με την ελπίδα (συχνήν εις την Ελλάδα) ότι θα εύρισκον θησαυρόν τινα (…). Ίσως να μην κατάλαβαν καλά τα οικουμενικά και πανανθρώπινα λόγια του "γερο-Θοδωρή''».