Η παροχή συμβουλευτικής και υποστήριξης μέσω τηλεφωνικών γραμμών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος ενός σύγχρονου, ανθρωποκεντρικού συστήματος υγείας και έχει ιδιαίτερη κοινωνική αξία, καθώς διαθέτει αδιαφιλονίκητα πλεονεκτήματα ως προς την προσβασιμότητα, την ευκολία και το πλήθος των επιλογών των παρεχόμενων υπηρεσιών. 

Ειδικά στην περίπτωση ατόμων που αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας, οι τηλεφωνικές υπηρεσίες είναι ανεκτίμητης αξίας και καθίστανται ένα "εργαλείο ενδυνάμωσης" ιδίως όταν οι στρατηγικές αυτο-διαχείρισης αποτυγχάνουν να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα ή να ελέγξουν τα συμπτώματα.

Στη χώρα μας, η παροχή υπηρεσιών ψυχολογικής υποστήριξης μέσω τηλεφώνου δεν αποτελεί μία καθιερωμένη και πλήρως ενσωματωμένη στο σύστημα ψυχικής υγείας πρακτική, αν και κατά καιρούς έχουν λειτουργήσει αποσπασματικά τηλεφωνικές υπηρεσίες υποστήριξης, εστιασμένες σε ειδικά ζητήματα και για δεδομένο χρονικό διάστημα που η εκάστοτε χρηματοδότηση, με τα κενά και τις παραλείψεις της, κάλυπτε.

Ανάμεσα σ’ αυτές αξίζει να αναφερθούν η Τηλεφωνική Γραμμή Βοήθειας για την Κατάθλιψη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) που λειτούργησε από το 2008 έως το 2013, εν μέσω επιτεινόμενης οικονομικής ύφεσης, η Γραμμή Βοήθειας για την Αυτοκτονία (1018) αλλά και η Γραμμή για την Ενδοοικογενειακή Βία (15900) που λειτουργούν μέχρι σήμερα.

Ο ρόλος των τηλεφωνικών γραμμών ψυχολογικής υποστήριξης αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα σε περιόδους κρίσεων, όπου συνήθως καταγράφεται αύξηση στην επικράτηση των ψυχικών διαταραχών, ιδίως αυτών του καταθλιπτικού φάσματος.

2. Η περίπτωση της Γραμμής Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης εν μέσω πανδημίας

Στις περισσότερες χώρες του προηγμένου κόσμου στα συστήματα υπηρεσιών ψυχικής υγείας λειτουργούσαν ήδη γραμμές τηλεφωνικής υποστήριξης που ενέταξαν τα επίμαχα αιτήματα αναφορικά με τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις του ιού στο πλαίσιό τους, προσαρμόζοντας με ταχύτητα τη λειτουργία τους για τον σκοπό αυτό.

Στην Ελλάδα, η παροχή τηλεφωνικής ψυχολογικής υποστήριξης στην κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού SARS-CoV-2 και του κινδύνου της λοίμωξης COVID-19 αποτέλεσε μια πρωτοβουλία της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με τη δημιουργία της αντίστοιχης γραμμής, που ξεκίνησε να λειτουργεί αμέσως μετά τις 10 Μαρτίου 2020 με  τη διαδικασία του επείγοντος, σε συνεργασία με τις Πρυτανικές Αρχές του ΕΚΠΑ.

H  γραμμή, που απαντούσε στον αριθμό 2107297957, πλαισιώθηκε σε αυτή την πρώτη φάση λειτουργίας της από Καθηγητές Ψυχιατρικής, Ψυχολόγους, καθώς και εθελοντές εσωτερικούς και εξωτερικούς συνεργάτες της Κλινικής.

Η αποκτηθείσα εμπειρία αυτής της Γραμμής αποτέλεσε την αφετηρία της συζήτησης για την επέκταση και διεύρυνσή της με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Υγείας, που μετεξελίχτηκε στην πορεία σε Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης με την εμπλοκή της Ομοσπονδίας Φορέων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας "ΑΡΓΩ".

Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώθηκε η μεθοδολογία και αποφασίστηκε η λειτουργία της Γραμμής Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 που είναι μια ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας, η οποία παρέχει ανώνυμα και εμπιστευτικά ενημέρωση για τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες της Covid 19, ψυχιατρική, ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη.

Η πενταψήφια Τηλεφωνική Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 τέθηκε σε λειτουργία το Σάββατο 4 Απριλίου 2020 και λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Στο πλαίσιο αξιολόγησης της παροχής υπηρεσιών της τηλεφωνικής γραμμής, καθώς και για λόγους εγκυρότερης αποτύπωσης των ψυχοκοινωνικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας που αναζητούν βοήθεια εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, διαμορφώθηκε ένα ερευνητικό πρωτόκολλο καταγραφής των αιτημάτων των κλήσεων, των συμπτωμάτων κατάθλιψης και άγχους καθώς και των βασικών κοινωνικο-δημογραφικών χαρακτηριστικών των καλούντων. Κατά τη διάρκεια της κλήσης ή και μετά την ολοκλήρωσή της, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που διαχειρίζονταν την κλήση συμπλήρωναν τα στοιχεία της φόρμας καταγραφής, η οποία περιελάμβανε ερωτήσεις αναφορικά με τα κοινωνικο-δημογραφικά χαρακτηριστικά του καλούντος, την έκθεση στα ΜΜΕ, τη συμπτωματολογία άγχους και κατάθλιψης (κλίμακες ανίχνευσης του Γκόλντμπεργκ), τα συναισθήματα που βίωναν τις τελευταίες 2 εβδομάδες και το είδος της παρέμβασης που παρείχαν. Επίσης, συμπλήρωναν και το βασικό αίτημα της κλήσης περιφραστικά. Από το σύνολο των 6.424 ολοκληρωμένων ερωτηματολογίων, πραγματοποιήθηκε τυχαία επιλογή 1.606 ερωτηματολογίων.

Από την αξιοποίηση των δεδομένων ενδιαφέρον είχαν τα εξής:  

Αναφορικά με τα κοινωνικο-δημογραφικά στοιχεία το 65,2% είναι γυναίκες, το 41,1% έγγαμοι, το 42,1% έχει ολοκληρώσει προπτυχιακές ή μεταπτυχιακές σπουδές και το 53% ανήκει στις οικονομικά ενεργές ομάδες.

Η πλειοψηφία των καλούντων (63%) δεν ανέφερε να πάσχει από κάποια ψυχική νόσο.

Ο ένας στους δύο δεν είχε ποτέ απευθυνθεί σε επαγγελματία ψυχικής υγείας, ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν.

Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που οι καλούντες ανέφεραν ότι ένιωσαν σε μεγαλύτερη συχνότητα (67,6% απάντησαν συνέχεια ή αρκετές φορές), με τη λύπη (58,2%), τον αιφνιδιασμό (43%) και τον θυμό (42,8%) να ακολουθούν.

Το χρονικό διάστημα 16/03-30/03 το 90% των κλήσεων είχε αναφορά σε φόβο μόλυνσης από το νέο κορωνοϊό, ενώ το 10% δεν είχε καμία τέτοια αναφορά. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα προαναφερόμενα δεδομένα αποτελούν σύγκριση ποσοστιαίων αναλογιών ανά συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.

Το πρώτο δεκαπενθήμερο λειτουργίας της Γραμμής το 90% των κλήσεων αφορά στην Covid-19, ενώ σχεδόν το 86% αφορά στα περιοριστικά μέτρα και την καραντίνα. Σε αυτό το πρώτο δεκαπενθήμερο προεξάρχουν τα αιτήματα που περιγράφουν ανησυχία μόλυνσης από τον κορωνοϊό για τον ίδιο τον καλούντα ή για αγαπημένο του πρόσωπο χωρίς να ανήκει σε κάποια ευπαθή ομάδα, αλλά και το αίσθημα "πνιγμονής" που προκύπτει από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό, ενώ τα άγχη για την οικονομία απασχολούν προς το παρόν σε αυτή τη φάση ένα 44,3% των πολιτών.

Με την πάροδο του χρόνου και καθώς η καμπύλη μετάδοσης του ιού παραμένει σταθερή ή κινείται καθοδικά παρατηρείται αισθητή μείωση των αιτημάτων που αφορούν στην Covid-19, αιτήματα που φτάνουν το τελευταίο δεκαπενθήμερο του Μαΐου να έχουν το χαμηλότερο ποσοστό (54,6%).

Αναφορικά με τα αιτήματα γύρω από την οικονομία, το πρώτο διάστημα το 44,3% εκδηλώνει σημάδια ανησυχίας, όσο όμως πλησιάζει το πέρας της καραντίνας και η έκθεση στις νέες κανονικότητες, αρχίζει πάλι να αυξάνεται σταδιακά η ανασφάλεια για τα οικονομικά ζητήματα. Τα χρονικά σημεία όπου διαφαίνεται μείωση των ποσοστών που σχετίζονται με τις οικονομικές παραμέτρους της κρίσης, φαίνεται να συμπίπτουν με την περίοδο που η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα στήριξης, "ανακουφίζοντας" τουλάχιστον πρόσκαιρα, την αγχώδη αντίδραση των πολιτών για εκείνο το διάστημα. Όμως, η βραδεία αλλά σταθερά ανοδική οικονομική ανασφάλεια θα μπορούσε να συνδεθεί με την αναγκαστική επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας από τη μία πλευρά, αλλά και με τον φόβο της προοδευτικά αυξανόμενης οικονομικής δυσχέρειας (ανεργία, μερική απασχόληση, διακοπή επιχειρηματικής δραστηριότητας) από την άλλη.

Αναφορικά με τα αιτήματα που αφορούν στην καραντίνα και τα περιοριστικά μέτρα στην επαφή ή στην απόσταση, χαρακτηριστικό είναι το εύρημα ότι διατηρούνται σε όλη τη χρονική περίοδο σε υψηλά επίπεδα (σχεδόν άνω του 80%), ενώ κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο του Μαΐου ακολουθούν μια καθοδική πορεία, αλλά παραμένουν αισθητά υψηλότερα από τα αντίστοιχα του φόβου για τον ιό και την οικονομία.

Ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον έχει και η συγκριτική αποτύπωση των συμπτωμάτων κατάθλιψης σε αντιπαραβολή με αυτά του άγχους. 

Αν και το άγχος σημειώνει υψηλά επίπεδα κατά το πρώτο δεκαπενθήμερο (38,7%), ακολουθεί έκτοτε καθοδική πορεία, με την τελευταία περίοδο του Μαΐου τα ποσοστά να βρίσκονται πλέον μόλις στο 15,6%.

Αντίθετα, η κατάθλιψη ξεκινά στην αρχή των περιοριστικών μέτρων με χαμηλότερα ποσοστά από αυτά του άγχους (30,6%) και παρά τις αυξομειώσεις που εμφανίζει, το τελευταίο δεκαπενθήμερο φτάνει στο 35,4% παρουσιάζοντας σημαντική αύξηση και κάνοντας αισθητή τη διαφορά σε αυτή την ειδική πληθυσμιακή ομάδα που αποτελείται από τα άτομα που ζητούν βοήθεια σε μια τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης.

Γιατί άραγε προεξάρχει η κατάθλιψη έναντι του άγχους σε μια συγκυρία όπου οι αλλαγές στον τρόπο ζωής και λειτουργίας μας ακολουθούν κατακλυσμιαία πορεία;  Αξίζει να εστιάσουμε στα εξής:

Καθώς οι μέρες περνούν και η εξάπλωση του ιού ελέγχεται και αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, μειώνονται και τα άγχη νόσησης που προκύπτουν από αυτόν. Τα περιοριστικά μέτρα έχουν καταφέρει πλέον να "εμπεριέξουν" στη συλλογική συνείδηση την εξάπλωση του ιού και της γενικότερης απειλής που προκαλεί η μεταδοτικότητά του. Ωστόσο, το αποτύπωμα της καραντίνας με τους συνεπακόλουθους περιορισμούς στην επικοινωνία, τους νέους τρόπους φυσικής απόστασης, τη νέα "κουλτούρα" της ασώματης επαφής και το μειωμένο αίσθημα ελευθερίας στη μετακίνηση αναδύουν σταδιακά ένα "συλλογικό πένθος" απέναντι σε μια μεγάλη απώλεια: την απώλεια της παλιάς κανονικότητας στη συνύπαρξη και τον αποχωρισμό του ήδη γνώριμου τρόπου ζωής. Καθώς υποχωρεί η παλίρροια του πρώτου κύματος κατακλυσμιαίων συναισθημάτων, ξεσκεπάζεται το τραυματικό φορτίο που κουβάλησε μαζί της. Και βγαίνει στην επιφάνεια ένα σύμπλεγμα συμπτωμάτων που είναι χαρακτηριστικά της κλινικής κατάθλιψης.

Ταυτόχρονα ξεσκεπάζεται όμως και το σκληρό βίωμα της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης και επανενεργοποιούνται οι διεργασίες της κατάθλιψης, που ως νόσος αναδείχθηκε σε εθνική μάστιγα και αποτυπώθηκε ως "εθνική κατάθλιψη", με τα ποσοστά της να εκτινάσσονται από 3,3% πριν από την κρίση (2008) στο 12,4% το 2013 σε επιδημιολογικές έρευνες γενικού πληθυσμού.

Επομένως, υπό αυτό το πρίσμα η πανδημική κρίση της Covid-19 αποκτά ειδική βαρύτητα για το ατομικό και συλλογικό ψυχικό αφήγημα, αναμοχλεύοντας επώδυνα συναισθήματα και ψυχοτραυματικές μνήμες από το πρόσφατο εθνικό παρελθόν.

3. Σκέψεις

Από τη μέχρι τώρα λειτουργία της, η Γραμμή φαίνεται ότι αποτέλεσε ουσιαστικά την πύλη εισόδου στο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας, καθώς ο ένας στους δύο καλούντες δεν είχε ποτέ απευθυνθεί σε επαγγελματία ψυχικής υγείας, ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν, γεγονός που καταδεικνύει ότι κάλυψε μια πραγματικά μεγάλη ανάγκη των πολιτών και συνέβαλε σημαντικά στην άρση του στίγματος που συνοδεύει την προσφυγή σε αντίστοιχες υπηρεσίες. 

Μέσω των παρεμβάσεων  και της διαχείρισης των αιτημάτων  λειτούργησε ουσιαστικά ως Υπηρεσία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Ψυχικής Υγείας και ως ένα φίλτρο διαλογής – αναχαίτισης περιστατικών στις ήδη επιβαρυμένες υπηρεσίες ψυχικής υγείας του δημόσιου τομέα, μειώνοντας σημαντικά τον όγκο των εξυπηρετούμενων και τον συνεπακόλουθο "συνωστισμό" στο δημόσιο σύστημα, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό την περίοδο της πανδημίας.

Στην ουσία, η Γραμμή ήρθε αντιμέτωπη και προσπάθησε να υπερκαλύψει χρόνιες παθογένειες και "υποκείμενα νοσήματα" της ανολοκλήρωτης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, με τις τεράστιες ακάλυπτες ανάγκες στο πεδίο της ψυχικής υγείας -τόσο σε επίπεδο γεωγραφικής κατανομής όσο και σε επίπεδο άγνοιας για την ύπαρξη εξειδικευμένων υπηρεσιών- να την καθιστούν στη σκέψη πολλών ως μοναδική διέξοδο ενημέρωσης και υποστήριξης.

Εξάλλου, κάθε κρίση έχει την πτυχή της καταστροφής αλλά και την πτυχή της ευκαιρίας και των αυθόρμητων πρωτοβουλιών, εναλλακτικών λύσεων και προοπτικών. Αν κάτι θετικό μπορεί να βγει απ’ όλη αυτήν τη συγκυρία σε επίπεδο υπηρεσιών ψυχικής υγείας, είναι η υιοθέτηση και ένταξη οργανωμένων Γραμμών υποστήριξης και άλλων τεχνολογικά προηγμένων υπηρεσιών στο γενικότερο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

4. Αντί Επιλόγου

Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί ότι τα στοιχεία που δόθηκαν παραπάνω, δεν είναι στοιχεία που προκύπτουν από μια έρευνα σε γενικό πληθυσμό αλλά στοιχεία από μια ειδική ομάδα πληθυσμού, των "help-seekers", αυτών που αναζητούν βοήθεια, αυτών που έχουν ανάγκη να μιλήσουν, αυτών που έχουν ανάγκη κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής να τους ακούσει, να σταθεί με γνώση και ενσυναίσθηση απέναντι στο πρόβλημά τους.

Άλλωστε, αυτός δεν είναι και ο ρόλος ενός πλουραλιστικού και δημοκρατικού συστήματος ψυχικής υγείας; Αυτός δεν είναι ο ρόλος μιας ευαίσθητης δημοκρατίας, μιας ενσυναισθητικής κοινωνίας; Να "ακούει" και να κατανοεί την ψυχική οδύνη, να αναγνωρίζει, να σέβεται και να απαντά στην ενδόμυχη υποκειμενική ανάγκη.

*Η Μαρίνα Οικονόμου-Λαλιώτη είναι καθηγήτρια της Α' Ψυχιατρικής Κλινικής του ΕΚΠΑ