Cine Αλέξανδρος@Asimina Tsentourou

Τις πρώτες μέρες της διοργάνωσης, με την τραγωδία σε εξέλιξη, η όμορφη πόλη ήταν, κατά ειρωνικό τρόπο, τυλιγμένη σε μια γαλήνια συννεφιά. Το κοινό της διοργάνωσης, μια τεράστια παρέα (σε μεγάλο βαθμό νεανική) με τους δημιουργούς και τους συντελεστές των ταινιών. Πλήθη στην κλειστή αίθουσα “Ολύμπια”, κοσμοσυρροή στον θερινό “Αλέξανδρο”, μια θάλασσα ανθρώπων στο παραδοσιακό νυχτερινό στέκι των φεστιβαλιστών, “Φίκα”. Είναι σαφές ότι, όπως είχε πει νωρίτερα στο Real.gr ο καλλιτεχνικός διευθυντής , Γιάννης Σακαρίδης, το μέγεθος του φεστιβάλ είναι πλέον πολύ μεγάλο για τους χώρους που το φιλοξενούν.

Το καλοκαίρι που παρατήρησα για πρώτη φορά τον ήλιο να δύει – Αστέρης Τζιώλας

Όπως συνέβη, δυστυχώς, και στο ανοιξιάτικο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου η κινηματογραφική αγαλλίαση βούλιαξε κάτω από το βαρύ πένθος των Τεμπών, έτσι και στη Δράμα οι σινεφίλ συζητήσεις υποχωρούσαν κάτω από τον όγκο των νερών που έθαψαν ζωές και περιουσίες. Πώς να διαχειριστεί κανείς την αδιανόητη καταστροφή;

Good Girls Club -A Virginity Odyssey – Λήδα Βαρτζιώτη – Δημήτρης Τσακαλέας

Όμως, όλοι έχουμε μια ιστορία. Είμαστε ξένοι μεταξύ μας, μέχρι που δεν είμαστε πια. Και κάπως έτσι, ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, γέρνοντας στις ιστορίες που αφηγηθήκαμε, ακούσαμε και παρακολουθήσαμε, βρήκαμε μια αμυδρή παρηγοριά.

Θερμοκήπιο- Γιώργος Γεωργακόπουλος

Το φετινό πρόγραμμα, ενώ κινήθηκε σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα (κακή ταινία δεν είδαμε), δεν περιείχε το έργο που θα μας απογείωνε πραγματικά. Αυτό που εντυπωσίασε, πάντως, ήταν το υψηλό επίπεδο των σπουδαστικών ταινιών μας, κάποιες από τις οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να  συμμετέχουν στο Εθνικό Διαγωνιστικό. Ξεχώρισα τα συγκινητικά “Θερμοκήπιο” του Γιώργου Γεωργακόπουλου (μάλλον η αγαπημένη μου ταινία από τη φετινή διοργάνωση, Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στον πρωταγωνιστή Φαμπρίτσιο Μούτσο) και “Το Χάος που άφησε πίσω της” του Νίκου Κολιούκου (Βραβεία Σκηνοθεσίας και Γυναικείας Ερμηνείας στη Μαρίνα Σιώτου), τους απόκοσμους “Αποχαιρετισμούς” της Σαββίνας Σαμιώτη, το πολύ ενδιαφέρον και γεμάτο ευαισθησία “Αθήνα, αγάπη μου” του Δημήτρη Κεχρή (Βραβείο Ντοκιμαντέρ) και την “Παρέλαση” του Μιχάλη Γαλανόπουλου, που μάλλον έκλεψε την παράσταση (Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Σπουδατσικής Ταινίας).

Λευκά Χριστούγεννα 1948 – Αντώνης Βαλληνδράς

Από το Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα, το οποίο από τις 26 έως τις 29 Oκτωβρίου θα παρουσιαστεί στο σύνολό του στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, σημειώνω μερικές ταινίες που αξίζει να παρακολουθήσετε και ορισμένα από τα βραβεία τους:

Αρκουδότρυπα- Χρυσιάννα Παπαδάκη και Στέργιος Ντινόπουλος

Με φόντο ένα βουνίσιο χωριό και με ατμόσφαιρα σχεδόν μυστηριακή, η “Αρκουδότρυπα” της Χρυσιάννας Παπαδάκη και του Στέργιου Ντινόπουλου εστιάζει σε μια αγάπη που βρίσκει το θάρρος να αναδυθεί εξαιτίας μιας απρόσμενης προδοσίας. Ατού οι ερμηνείες (Χαρά Κυριαζή, Πάμελα Οικονομάκη) και η ανακουφιστικά ρεαλιστική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι νεαροί ήρωες (Χρυσός Διόνυσος Καλύτερης Ταινίας, Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στην Χ. Κυριαζή).

Το “Midnight Skin” του Μανώλη Μαυρή, που ξεκίνησε τη διαδρομή του από το φεστιβάλ Καννών, βυθίζει δεξιοτεχνικά τη νοσοκόμα ηρωίδα του (Ρομάνα Λόμπατς), μαζί με τον θεατή, στο σκοτεινό μεταίχμιο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας Βραβείο Υποψηφιότητας για το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2023).

Το πειραματικό “Φως εκ φωτός” του Νεριτάν Ζιντζιρία είναι μια απρόσμενη, ατμοσφαιρική κατάδυση στο θαμμένο παρελθόν του Αγίου Όρους (Βραβείο Ντοκιμαντέρ).

Φρέσκο, γλυκό, αστείο αλλά και ανεπαίσθητα συγκινητικό, μια ακροβασία ανάμεσα στο ποπ και το κιτς, το “Good Girls Club: A Virginity Odyssey” της Λήδας Βαρτζιώτη και του Δημήτρη Τσακαλέα μας σύστησε (ή μας θύμισε) τις αγωνίες, τις ματαιώσεις αλλά και τη δύναμη που κρύβουν τα 18 χρόνια και μας έφτιαξε τη διάθεση (Βραβεία Ενδυματολογίας και Μακιγιάζ).

Χαμόγελα μοίρασαν και οι έξυπνες, αναπάντεχες, πικάντικες συναντήσεις δύο ζευγαριών στις ταινίες “Super” του Νικόλα Κούλογλου και “Ο κλέφτης” του Ματέο Πιτζοκάρο, ενώ το δραματικό “L’ Aqua che Passa” της Κάλλιας Παπαδάκη, που εστιάζει σε έναν γιο και τον χωρισμένο πατέρα του, δοκιμάζει τις συναισθηματικές αντοχές μας.

Ένα τραγούδι (το “Running up that Hill” της Κέιτ Μπους) ενώνει έναν Έλληνα και έναν Τούρκο στρατιώτη, που βρίσκονται στις απέναντι όχθες της ουδέτερης ζώνης, στο ιδιαίτερα τρυφερό “Buffer Zone” του Σάββα Σταύρου (Βραβείο Drama Queer, Ανδρικής Ερμηνείας στον Ανδρέα Μάρκου), ενώ η μουσική συνδέει, για λίγες στιγμές, και τους ορκισμένους εχθρούς του Εμφυλίου, πριν τους καταπιεί ξανά ο όλεθρος του πολέμου, στο σπαρακτικό “Λευκά Χριστούγεννα 1948” του Αντώνη Βαλληνδρά.

Το “Unorthodox” του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου είναι ένα ονειρικό, πότε κωμικό, πότε δυσοίωνο, ταξίδι στο 703 μ.Χ., που αναφέρεται στην τιμωρία, στον Θεό και, κυρίως, στον άνθρωπο-στη συμπόνοια του αλλά και στην αναλγησία και την αγριότητά του. Μια πολύ ιδιαίτερη ταινία που δεν θα ξεχαστεί εύκολα (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη).

Ένα αγόρι μαθαίνει ότι και οι μάγισσες έχουν ψυχή στην απαλή, όμορφη ταινία “Το καλοκαίρι που παρατήρησα για πρώτη φορά τον ήλιο να δύει” του Αστέρη Τζιώλα (Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής), ενώ η χαριτωμένη “Διάβαση” του Αινεία Τσαμάτη και της Κατερίνας Μαυρογεώργη (συμπαραγωγή του Onassis Culture), με τους απολαυστικούς Γιάννη Τσορτέκη και Καραφίλ Σένα, μοιράζει σε δύο μοναχικούς άντρες από μία πλευρά μιας σιδηροδρομικής διάβασης, αλλά και τον έρωτα και το πένθος (Βραβείο Σκηνογραφίας).

Τέλος, το “Wings” του Φοίβου Ήμελλου παρακολουθεί το πρόβλημα της πατριαρχίας από μια διαφορετική πλευρά ή, μάλλον, από τη ρίζα του. Οι ελαφρώς “τσιμπημένες” ερμηνείες αποδυναμώνουν, κατά τη γνώμη μου, μια ταινία με πρωτότυπη οπτική και δυνατό θέμα, η οποία, πάντως, αξίζει την προσοχή μας.