Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το φθινόπωρο θα έχουμε πρόωρες εκλογές. Είναι, επίσης, σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουμε διπλές εκλογές, καθώς το σύστημα της απλής αναλογικής δύσκολα θα δώσει βιώσιμη και σταθερή κυβέρνηση.

Αν, λοιπόν, ισχύσουν τα παραπάνω, είναι βέβαιο -εδώ δεν υπάρχει το «σχεδόν»- ότι μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων θα υπάρξει υπηρεσιακή κυβέρνηση.

Αρα, και υπηρεσιακός υπουργός Αμυνας!

Με δεδομένο ότι το καθεστώς Ερντογάν έχει αποφασίσει να παίξει τα «πολιτικά του ρέστα» στο χαρτί του εθνικισμού και του ανθελληνισμού, είναι μια χρυσή ευκαιρία για τους Τούρκους το διάστημα των σχεδόν δύο μηνών έντονης προεκλογικής περιόδου να κάνουν μια προβοκάτσια, στην καλύτερη περίπτωση, τύπου Ιμίων!

Στην ελληνοτουρκική κρίση του 1996, ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίσαμε ήταν ότι η τότε κυβέρνηση ήταν νέα και άπειρη, με αποτέλεσμα να κάνει βασικά λάθη. Για παράδειγμα, αντί η πολιτική ηγεσία, υπό τον τότε πρωθυπουργό, να βρίσκεται στο Πεντάγωνο, για να έχει απευθείας ενημέρωση και να δίνει άμεσα εντολές, σε συνεννόηση με τη στρατιωτική ηγεσία, βρισκόταν στη Βουλή, με αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμος χρόνος, καθώς η επικοινωνία των επιτελών με την πολιτική ηγεσία θύμιζε… «σπασμένο τηλέφωνο»!

Και δεν ήταν υπηρεσιακή κυβέρνηση!

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο Ερντογάν μπορεί να θεωρήσει ότι με την υπηρεσιακή κυβέρνηση στην Ελλάδα υπάρχει κενό εξουσίας… Και αυτό γιατί ο υπηρεσιακός υπουργός Αμυνας, σε μια κρίση τύπου Ιμίων, για παράδειγμα, θα πρέπει να συνεννοηθεί με τον υπηρεσιακό υπουργό Εξωτερικών και άλλα υπηρεσιακά κυβερνητικά στελέχη και όλοι αυτοί να πάρουν εντολές από τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, που με τη σειρά του, θα πρέπει να συνεννοηθεί με τους πολιτικούς αρχηγούς.

Δεν μπορώ να φανταστώ έναν υπηρεσιακό πρωθυπουργό, που μπορεί να είναι ένας συνταξιούχος δικαστικός για παράδειγμα, να θελήσει να πάρει μόνος του το βάρος της απόφασης για στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία.

Την ώρα, δηλαδή, που οι Τούρκοι θα βάζουν «φωτιά» στο Αιγαίο και οι στρατιωτικοί μας θα ζητούν εντολές για να απαντήσουν, ο υπηρεσιακός υπουργός Αμυνας θα ψάχνει τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός θα αναζητά τους πολιτικούς αρχηγούς για να μαζευτούν, να το συζητήσουν, να συμφωνήσουν, για να συναποφασίσουν, εν τέλει, τον τρόπο αντίδρασης, για να το πουν στον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, που θα το πει στον υπηρεσιακό υπουργό Αμυνας, για να δώσει, με τη σειρά του, τις σχετικές εντολές στη στρατιωτική ηγεσία!

Η όλη κατάσταση θυμίζει τη λαϊκή παροιμία «βάστα, Τούρκε, να γεμίσω»! Μόνο που εδώ θα έχει γίνει «βάστα, Τούρκε, να μαζευτούμε, να συνεννοηθούμε, για να αποφασίσουμε αν θα γεμίσουμε για να βαρέσουμε και, αν βαρέσουμε, πώς θα βαρέσουμε»!

Θεωρείτε την παραπάνω υπόθεση τραβηγμένη; Νομίζω πως όχι! Και απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, και η κυβέρνηση δεν τη θεωρεί τραβηγμένη! Και μάλιστα είναι μια παράμετρος που μπορεί να βαρύνει στην τελική απόφαση για το αν θα γίνουν ή όχι πρόωρες εκλογές.

Βέβαια οι Ενοπλες Δυνάμεις έχουν κανόνες εμπλοκής! Και οι κανόνες αυτοί υπάρχουν από το 1960. Αρχικά με τη μορφή νατοϊκών οδηγιών στο πλαίσιο του «ψυχρού πολέμου» εκείνης της εποχής.  

Το 1982 εκδόθηκαν, δοκιμαστικά, από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Αμυνας «Εθνικοί Κανόνες Εμπλοκής», οι οποίοι πήραν την τελική τους μορφή δύο χρόνια μετά, με την έγκριση και της τότε πολιτικής ηγεσίας, σε συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ. 

Οι κανόνες αυτοί καθορίζουν τον βαθμό και τον τρόπο αντίδρασης διοικητών μονάδων πεζικού, κυβερνητών πολεμικών πλοίων και αρχηγών σχηματισμών μαχητικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων σε εχθρικές ενέργειες, με σκοπό η κρίση να κρατηθεί στο επιθυμητό επίπεδο, που θα αποφασίσει η πολιτική ηγεσία.

Για την ιστορία, στην κρίση του 1996, μάταια η τότε στρατιωτική ηγεσία προσπαθούσε να εξηγήσει στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη τους κανόνες εμπλοκής, ο οποίος τους αγνοούσε! Τα αποτελέσματα γνωστά: Για πρώτη φορά, οι Τούρκοι πέτυχαν να «γκριζάρουν» περιοχές του Αιγαίου!

Και επειδή τα παθήματα θα πρέπει να γίνονται μαθήματα και επειδή προβοκάτσιες τύπου Ιμίων βρίσκονται -δυστυχώς- πάντα στα πλάνα των Τούρκων, αν θα πάμε σε πρόωρες εκλογές, μήπως πρέπει, πριν τις αποφασίσουμε, τα κόμματα να συνεννοηθούν για το πρόσωπο του υπηρεσιακού υπουργού Αμυνας -και ίσως του υπηρεσιακού πρωθυπουργού- και με τη στρατιωτική ηγεσία για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις σε περίπτωση «θερμού επεισοδίου»;

Γιατί «κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε»! Δεν είναι να αφήνουμε τίποτα στην τύχη με τον επικίνδυνο Ερντογάν!

ΥΓ.: Μιας και λέμε για κανόνες εμπλοκής, θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ το γεγονός ότι σήμερα, που δεν έχουμε υπηρεσιακή κυβέρνηση, η στρατιωτική ηγεσία έχει ενημερώσει την πολιτική για τους κανόνες εμπλοκής που υφίστανται και έχουν ήδη ληφθεί οι σχετικές αποφάσεις σε διάφορα πιθανά ή απίθανα σενάρια τουρκικών εχθρικών ενεργειών… Διά παν ενδεχόμενο!