Είμαστε και εμείς άσοι στον λαϊκισμό, δεν λέω. Το κατέχουμε το άθλημα. Βρισκόμαστε, ωστόσο, ευτυχώς μακριά από αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία με τον πολλά βαρύ «ηγέτη» Σαλβίνι. Εκείνος, μέρα παρά μέρα, στρέφει φτωχούς και ταλαιπωρημένους από την κρίση Ιταλούς εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών. Τους καλλιεργεί το μίσος και τους υποδεικνύει τους νέους εχθρούς. Ιδιαίτερα τώρα που άρχισε τις κωλοτούμπες στην Ευρώπη και υποτάχθηκε στους Γερμανούς, η ατζέντα του έγινε μονοθεματική: «Κυνηγήστε τους μετανάστες».

Είναι ο ίδιος και οι όμοιοί του άθλιοι υποκριτές. Γιατί δεν τους ενοχλεί που είναι ξένοι, μαύροι, κίτρινοι, μελαμψοί. Τους ενοχλεί που είναι φτωχοί. Στη Ρώμη και στο Μιλάνο, στα ακριβά ξενοδοχεία, στα «γκουρμέ» εστιατόρια και στους οίκους μόδας οι Ιταλοί, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κάνουν τεμενάδες, συχνά με υπερβολή, στους πλούσιους Αραβες που καταναλώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι καταστηματάρχες τη δουλειά τους κάνουν. Το χρήμα, ιδιαίτερα όταν είναι κατάμαυρο σε ατσαλάκωτα πεντακοσάρικα που κουβαλούν σε ακριβές τσάντες οι φρουροί τους, είναι πολύτιμο σε όλες τις αγορές. Εκεί δεν υπάρχει ρατσισμός, οι βαθιές υποκλίσεις γίνονται εμετικές. Παρατηρούσα μια εικόνα στο κέντρο του Μιλάνου - στο βασίλειο της μόδας. Τον δουλικό τρόπο που εξυπηρετούσαν σε γνωστό οίκο έναν Αραβα και την ίδια στιγμή τον τρόπο που συλλάμβαναν στην πλατεία οι καραμπινιέροι τους φουκαράδες Πακιστανούς που πουλούσαν μπιχλιμπίδια. Τους πήγαν σηκωτούς στην κλούβα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Οχι πως δεν είναι πάρα πολλοί στους δρόμους και στις πλατείες, όχι πως δεν έχουν κουράσει τους Ιταλούς. Ομως τους μισούν γιατί είναι φτωχοί και φοβούνται ότι θα χρειαστεί να μοιραστούν μαζί τους τα ήδη μικρά κομμάτια της πίτας που παίρνουν όσοι συνεχίζουν έχουν δουλειά τα χρόνια της κρίσης. Ο ρατσισμός είναι επιλεκτικός και στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Ο,τι ακριβώς συμβαίνει στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στη Φλωρεντία και στη Βενετία, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στη Μύκονο το καλοκαίρι. Αλλά και στην Κηφισιά τον χειμώνα, όπου πλέουν έχουν εγκατασταθεί μόνιμα πλούσιοι Λιβανέζοι και Τούρκοι με χρυσές βίζες. Μια χαρά άνθρωποι είναι, γλεντζέδες και καταναλωτές. Σου θυμίζουν Ελληνες το 2004. Καλοδεχούμενοι και αυτοί και τα πλούτη τους. Ζέσταναν την αγορά.

Πρόσφατα, ένας φίλος μου μετακόμισε στην Κηφισιά. Νοίκιασε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα σε καλή τιμή. Ο σπιτονοικοκύρης του είναι Τούρκος. Πέρυσι επένδυσε στην Ελλάδα και μεταξύ άλλων αγόρασε -εύκολα- και μια ολόκληρη πολυκατοικία κοντά στο Κεφαλάρι. Οι δυστυχισμένοι Αφρικανοί πρόσφυγες και μετανάστες είναι το θέμα μας, που εξελίσσεται σε ωρολογιακή βόμβα τόσο στην Ελλάδα όσο -πολύ περισσότερο- στην Ιταλία, καθώς το πυροδοτούν καθημερινά οι ακροδεξιοί που βρίσκονται στην εξουσία. Ο Σαλβίνι και τα στελέχη του στήνουν καριέρες με τον επιλεκτικό ρατσισμό. Για να το ξεκαθαρίσουμε: Τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει στη Μεσόγειο την έχει η κεντρική Ευρώπη. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε απροετοίμαστη. Χωρίς σχέδιο. Αντιμετώπισε με τρόμο αυτό που συνέβαινε σε Ελλάδα και Ιταλία. Λες και ήταν κάτι στιγμιαίο, περαστικό. Αποφάσισε να τους αποκλείσει στις χώρες υποδοχής. Μόνο η Μέρκελ επέδειξε γενναιότητα και το πλήρωσε ακριβά. Ηταν η μοιραία κίνηση στην καριέρα της, παρότι ήταν η πιο σωστή. Δηλαδή, να απορροφήσει η Γερμανία ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά και οικονομικούς, καθώς το δημογραφικό πρόβλημα αυτής της μεγάλης δύναμης χειροτερεύει.