Η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σχεδόν 9,5 μονάδων περιμένουμε να δούμε αν μπορεί να καλυφθεί. Η κυβέρνηση εξήγγειλε διάφορα μέτρα, που η αντιπολίτευση χαρακτήρισε παροχολογία. Οι «Ευρωπαίοι» μπήκαν κι αυτοί στο παιχνίδι, σε προεκλογικό χρόνο μάλιστα, εκφράζοντας με δηλώσεις τους ανησυχία ότι τέτοιες παροχές υπονομεύουν τη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας. Δεν θα έλεγαν, βέβαια, κάτι τέτοιο αν δεν είχαν αντιληφθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση μετράει μέρες. Οπως πριν από πέντε χρόνια ανάλογα είχαν φερθεί στην κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία ανέμενε μια στήριξή τους. Το ίδιο ανέμενε και η κυβέρνηση Τσίπρα, μια σιωπηρή έστω στήριξη, μια ανοχή σε σχέση με αυτά τα μέτρα. Γιατί πίστεψε ότι, αφού εξασφάλισε προηγουμένως αιματοβαμμένα πλεονάσματα, μπορεί να προσφέρει-επιστρέψει στον λαό ό,τι από το υστέρημά του πήρε για να αποκτήσει τέτοια πλεονάσματα. Η εκφρασμένη πια αντίθεση των Ευρωπαίων στα μέτρα αυτά την αιφνιδίασε. Η ουσία, πάντως, είναι ότι τη χώρα μας θέλουν διαρκώς να την κυβερνούν οι θεσμοί της Ε.Ε., ελέγχοντάς την διαρκώς διά του χρέους της. Καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις έπαψαν από το 2010 και μετά να ορίζουν αυτές την οικονομική πολιτική προς όφελος της κοινωνίας μας. Τότε με «κόλπο» που προσέκρουε στον «νόμο» διαλύθηκε η χρηματοδοτική πηγή ανάπτυξης κρατών και ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών, ήτοι η μέχρι τότε λειτουργούσα ευρωπαϊκή αγορά τίτλων κρατικού χρέους, ήτοι ομολόγων των χωρών-μελών της Ε.Ε. Διά της λειτουργίας, όμως, αυτής της «αγοράς» σταθεροποιείτο το χρέος τους. Αυτό ήταν ένα τεράστιας σημασίας αρνητικό γεγονός, που οι περισσότεροι αγνοούν και σήμερα ακόμα ότι έχει συμβεί. Κατ’ επέκταση αγνοούν και τις συνέπειές του. Οτι λόγω αποσταθεροποίησης έκτοτε των χρεών των κρατών-μελών της Ε.Ε. είναι πλέον σε θέση οι «θεσμοί» να ελέγχουν χώρες διά του χρέους τους. Να μην επιτρέπουν σε αυτές την αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Να επιβάλλουν λιτότητα. Ζούμε οικονομική φρίκη σε τυραννικό καθεστώς. Αν αναρωτιέστε, λοιπόν, ποιον θα ψηφίσετε στις εκλογές, σκεφθείτε πρώτα ότι έτσι έχει η κατάσταση. Ο Τσίπρας δυστυχώς μάς βγήκε «μνημονιακός», όταν ακύρωσε το δημοψήφισμα και μετά έκανε όσα τον πρόσταζαν. Στον Κυριάκο Μητσοτάκη οι «θεσμοί», με όσα επεσήμαναν, είναι σαν να λένε «καλώς τον». Το ότι πράγματι δεν μπορούμε να μεταμορφώσουμε το παρελθόν ως προς την πραγματικότητά του ισχύει. Αλλά εξίσου ισχύει ότι μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον, διά επιλογών μας στο παρόν. Φτάνει να ξανακάνουμε τη δημοκρατία μας λειτουργική, ως προς τη λήψη αποφάσεων που μας αφορούν. Οι εκλογές πάντα αυτό το νόημα έχουν.