Είχα την τύχη, πριν από λίγες ημέρες, να περάσω ένα απόγευμα στο σπίτι της πολυβραβευμένης συγγραφέως Ιωάννας Καρατζαφέρη. Η κοσμοπολίτισσα... έφηβη, που συμπλήρωσε αισίως τα 91 της χρόνια, είναι αυτή που μέσα από τα γραπτά της μας έδειξε πώς βιώνεται η ζωή χωρίς να αγνοείται ο θάνατος. Αυτό το αεικίνητο, σπάνιο πλάσμα -με τα πιο άτακτα μάτια που έχω δει σε άνθρωπο- του συμπεριφέρεται όπως σε μια τελεία στο τέλος μιας παραγράφου. Του ξεγλιστράει, ξέροντας πως αυτή η απόδραση είναι προσωρινή. Στο μεταξύ, εργάζεται, διασκεδάζει, ταξιδεύει, γοητεύεται, χωρίς σημεία στίξης που περιλαμβάνουν το θαυμαστικό. Πάντα, όμως, ξαναγυρίζει στο γράψιμο. Από το τέλος της δεκαετίας του ’50 μέχρι σήμερα μοιράζει τη ζωή της σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη, όπου και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά τη δεκαετία του ’60, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και στη χούντα. Το 1971 κατέφυγε στη Σουηδία, επειδή δεν άντεχε τους πράκτορες να την παρακολουθούν και τον διαρκή ψυχολογικό πόλεμο που της έκαναν με ανακρίσεις και προσβολές. Μετά την πτώση της χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα και δραστηριοποιήθηκε στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Σκεφτόμουν σήμερα ένα απόσπασμα ποιήματός της: «Εγώ είμαι η Εύα, η πλασμένη από το πλευρό σου, η σύντροφός σου (...). Η πρώτη που γεύτηκα το μήλο κι έκανα το φίδι φίλο. Πιασμένοι από το χέρι βγήκαμε από τις πύλες του Παραδείσου και στους αιώνες οδεύουμε την περίμετρο της γης με ματωμένες τις πατούσες και τρυπημένες τις χούφτες. Μαζί ξεκινήσαμε την εκτέλεση της τιμωρίας των απειλών και της αθανασίας. Εγώ, η πολύτομη Ιστορία των διαστρεβλώσεων, η Χημεία των Αλχημιστών, η Γεωγραφία των ισχυρών και η Σοφία των ειρηνοποιών».