«Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, λαθραία έβγαλα απ’ το αρμάρι του Χικμέτ, τούτον τον ερωτευμένο στίχο μόνο, για να σου δείξω το ακριβές μέγεθος της αγάπης μου.

(Σε κουβαλάω στον σάκο μου του ακούραστου ταξιδιώτη, σαν τον άρτον ημών τον επιούσιο.)

Πάω να οικοδομήσω τις ανοίξεις του αίματος και του γουδιού κι αφήνω, στο κενό της απουσίας μου, ετούτο το φιλί, το δίχως γνωστή διεύθυνση.

?ε μου έχουν ανακοινώσει, όμως, την κρατημένη θέση, στη θριαμβευτική παρέλαση της νίκης και το μονοπάτι που βγάζει στο δρόμο μου είναι φωτοστεφανωμένο από δυσοίωνες σκιές.

Αν προορίζουν για μένα τον σκοτεινό θώκο των τσιμέντων, φύλαξέ τον στο ομιχλώδες αρχείο των αναμνήσεων - κατάφυγε σ’ αυτόν, τις νύχτες των δακρύων και των ονείρων.

Αντίο, μοναδική μου, μην τρέμεις μπροστά στην πείνα των λύκων, ούτε στις παγωμένες στέπες της απουσίας - σ’ έχω στο μέρος της καρδιάς και θα πορευτούμε μαζί, ώσπου ο δρόμος να σβηστεί...».

Πρόκειται για ένα απόσπασμα του τελευταίου γράμματος του Τσε Γκεβάρα, προς τη σύντροφο της ζωής του και μητέρα των παιδιών του, Αλέιδα Μαρτς.

Θα μπορούσε, όμως, ένα παρόμοιο γράμμα, με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο, να είχε γραφτεί με φόντο τους βομβαρδισμένους καταυλισμούς προσφύγων στη Μαμπρούκα και την Αΐν Ισα ή τα πυρπολημένα χωριά στη βορειοανατολική Συρία.

Θα μπορούσε να είναι το γράμμα ενός άμαχου Κούρδου (ή μαχητή) στη γυναίκα, στα παιδιά, στους γονείς του ή απλώς και ένα μάταιο γράμμα, με ημερομηνία 11/10/2019, αφού τότε ακριβώς οι παραλήπτες του θα κείτονταν δολοφονημένοι από βαρβάρους.