Τελείως λάθος η σκηνοθετική συνθήκη του θεάτρου του κυβερνητικού παραλόγου απέναντι στους εργαζομένους στις δομές της δημόσιας υγείας.

Χονδροειδής υποκρισία να τους αποκαλείς «ήρωες της πανδημίας» και να αρνείσαι να τους εντάξεις στο καθεστώς βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς τους.

Εν μέσω πανδημίας, οι εργαζόμενοι αυτοί μπήκαν με αυταπάρνηση στην πρώτη γραμμή της μάχης, έγιναν κινητήρια δύναμη και άμυνα του λαού, τόσο απέναντι στην πανδημία όσο και τις πολιτικές μετατροπής της υγείας σε απρόσιτο εμπόρευμα. Χωρίς αυτούς το σαθρό δημόσιο σύστημα υγείας θα είχε καταρρεύσει.

Κι ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, ώστε ο κανονισμός των ΒΑΕ (σημαντική κατάκτηση των εργαζομένων, που εφαρμόστηκε από το 1964) να ισχύσει για όλους τους εργαζομένους στη δημόσια υγεία, δεν προχωράει τίποτε. 

Σε αυτούς τους χώρους με τις ιδιαίτερα επιβαρυντικές συνθήκες για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, αυτοί θα πρέπει να εισπράττουν, ως αντιστάθμισμα, υψηλότερες μισθολογικές απολαβές, μειωμένα ωράρια, μεγαλύτερες άδειες, συνταξιοδότηση 5 χρόνια νωρίτερα, κ.ά.

Ολες, όμως, οι κυβερνήσεις, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, νομοθέτησαν για τον αποχαρακτηρισμό και την κατάργηση των ΒΑΕ, με στόχο την εξασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης.

Μάλιστα, οι χθεσινοί «ήρωες», λίγες ημέρες πριν, με αφορμή την απεργιακή τους κινητοποίηση, δέχθηκαν χυδαίες ύβρεις και επιθέσεις.

Το ΚΚΕ κατέθεσε σχετική πρόταση νόμου, η ψήφιση της οποίας έχει άμεσο και επιτακτικό χαρακτήρα.

Αξίζει, τέλος, να παραθέσω -με αφορμή τη δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος»- δύο αποσπάσματα κειμένων της Γεωργίας Κωνσταντοπούλου, πνευμονολόγου, εξειδικευόμενης Εντατικολογίας στη ΜΕΘ του ΠΓΝ «Αττικόν», και της Βαλεντίνας Αγγελοπούλου, ειδικευόμενης της Α’ παθολογικής κλινικής του Θριάσιου νοσοκομείου:

1ο. «Η επιδημία ανέδειξε την ανεπάρκεια του συστήματος (έλλειψη προσωπικού, ιατροτεχνικού εξοπλισμού, ΜΑΠ, ενημέρωσης, οργάνωσης... και συχνά κοινής λογικής).

Δεν αποδέχομαι “δώρα” από διάφορους “κοινωφελείς” οργανισμούς, που ξαφνικά τους πήρε ο πόνος για τη δημόσια υγεία. Η δημόσια υγεία είναι δημόσιο αγαθό.

Απαιτώ και διεκδικώ: αξιοπρεπείς μισθούς, ανάλογους του έργου και της κατάρτισής μας, μόνιμη εργασία, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και υποδομές, ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Αξιοποίηση της γνώσης και της εμπειρίας μας, και όχι ψίχουλα.

Δεν αποδέχομαι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους εργαζόμενους και πολιτικές “διαιρεί και βασίλευε”.

Δεν αποδέχομαι τη δωρεά του Ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος”.

Γ. Κ.».

2ο. «Με τους όρους του δωρητή που νομοθέτησε η κυβέρνηση, αποκλείονται χιλιάδες εργαζόμενοι πανελλαδικά. Καλλιεργείται διαχωρισμός και διαίρεση μεταξύ συναδέλφων. Παρόμοια αξιέπαινη στάση κρατούν συνάδελφοι σε Αττικόν, Ευαγγελισμό, Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων και se άλλες δημόσιες μονάδες υγείας.

Η “δωρεά” ήδη αξιοποιείται για να συγκαλυφθεί η κρατική αδιαφορία.

Β.Α.».