Θυμίζω απόσπασμα μιας παντοτινά επίκαιρης παρωδίας του ποιήματος «Αν» του Ρ. Κίπλινγκ που είχε γράψει.

«Αν μπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη·

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν· κι αν σ’ όσα ψέματα σου λεν με πιότερ’ απανταίνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις κι αν να στοχάζεσαι μπορείς, μονάχα το ιντερέσο· το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις· κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ’χεις· αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν· αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος κι όταν φωνάζουν οι άλλοι “εμπρός!” εσύ φωνάζεις “πίσω!”.

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση· κι αν μήτε φίλους μήτ’ εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, και μόνο αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, δικιά σου θα ’ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη που ’χει κι έξοχος θα ’σαι Κύριος, αλλ’ Ανθρωπος δε θα’ σαι!...».