Στις 30 Νοεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ντύθηκε στα μπλε και τίμησε την ημέρα «Πόλεις κατά της θανατική ποινής».
Βεβαίως, η θανατική ποινή, τουλάχιστον στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιάζει κάτι εξωπραγματικό σήμερα αλλά παραμένει ένα υπαρκτό διεθνές πρόβλημα το οποίο η ΕΕ και ειδικά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν δεσμευτεί να αντιμετωπίσουν. Από την άλλη το ζήτημα της θανατικής ποινής δεν έχει χάσει τη δυναμική του στο δημόσιο διάλογο καθώς συχνά, ειδικά στον απόηχο αποτρόπαιων εγκλημάτων, δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν για επαναφορά της θανατικής ποινής.
Το σύγχρονο αξιακό πλαίσιο της ΕΕ στέκεται διαμετρικά αντίθετο στην εφαρμογή της συγκεκριμένης ποινής, καθώς η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη όσο και η δυνατότητα μεταμέλειας. Η θανατική καταδίκη είναι κάτι «ξένο» στην ευρωπαϊκή δικαϊκή κουλτούρα.
Στις 24 Αυγούστου του 1972 η θανατική ποινή εφαρμόστηκε για τελευταία φορά στην Ελλάδα με την εκτέλεση του 27χρονου Βασίλη Λυμπέρη. Καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι έκαψε ζωντανή τη σύζυγό του, τη μητέρα της και τα δύο ανήλικα παιδιά του.
Η θανατική ποινή καταργήθηκε τελικά δια νόμου το 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Λευκορωσία είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία συνεχίζει να εφαρμόζεται η θανατική ποινή. Η ΕΕ κατηγορεί τη λευκορωσική κυβέρνηση για κατάφωρη παραβίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
