Δανάη, ας ξεκινήσουμε από το σήμερα. Πρόσφατα σε είδαμε να επιστρέφεις στην τηλεόραση μέσα από το «Grand Hotel», στον ρόλο της Φρίντας Ζάππα. Πώς ένιωσες όταν σου έγινε η πρόταση;

Ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη. Όταν με πήραν τηλέφωνο, χάρηκα απίστευτα, γιατί ήδη ήξερα τη σειρά και την παρακολουθούσα, έστω όχι σε όλα τα επεισόδια. Είχα μια εικόνα για το κλίμα και την αισθητική της. Επίσης, ήταν και μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναβρεθώ με φίλους και συναδέλφους που εκτιμώ. Και φυσικά, το γεγονός ότι αυτό ήρθε μετά από δύο χρόνια τηλεοπτικής αποχής το έκανε ακόμη πιο συναρπαστικό.

Να σε γυρίσω λίγο πίσω. Δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για τις «Άγριες Μέλισσες». Πόσο σημαντική ήταν αυτή η δουλειά για σένα;

Οι «Μέλισσες» ήταν σταθμός. Για μένα είναι οικογένεια, κυριολεκτικά. Τρία χρόνια γεμάτα δουλειά, γέλιο, δάκρυα, εμπειρίες. Ήταν ένα τεράστιο σχολείο υποκριτικά. Αν δεν υπήρχαν οι «Μέλισσες», δεν θα είχα κάνει όλα όσα ακολούθησαν. Είναι ένα κεφάλαιο που θα το κουβαλάω πάντα μέσα μου με αγάπη και νοσταλγία.

Είχες δηλώσει ότι πριν πάρεις τον ρόλο εκεί, είχες αρχίσει να σκέφτεσαι να τα παρατήσεις.

Ναι, είναι αλήθεια. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα πως δεν θα έρθει η μεγάλη ευκαιρία. Σκεφτόμουν τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, γιατί ήξερα ότι στην Ελλάδα συχνά χρειάζεσαι ένα «μεγάλο» ρόλο για να σταθείς. Και τότε, ξαφνικά, ήρθαν οι «Μέλισσες». Ήταν το δώρο που δεν περίμενα. Δεν είχα στόχο να γίνω διάσημη ή να γίνω πρωταγωνίστρια.

Στην «Παραλία» είχες και μια ξεχωριστή εμπειρία, αφού έπαιξες μαζί με τον πατέρα σου. Τι θυμάσαι από αυτό;

Συγκίνηση. Με κεφαλαίο Σ. Στην πρώτη μας σκηνή μαζί, ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι. Ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ, γιατί δεν έβλεπα μόνο τον «ρόλο» του πατέρα μου, έβλεπα τον ίδιο τον μπαμπά μου δίπλα μου. Θυμάμαι ότι ο σκηνοθέτης, ο Στέφανος Μπλάτσος, μας είπε: «Σήμερα δεν είδα δύο χαρακτήρες, είδα πατέρα και κόρη». Αυτό το σχόλιο με σημάδεψε. Είναι μια εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Τι πιστεύεις ότι σου έδωσε ο πατέρας σου, ως καλλιτεχνική παρακαταθήκη;

Ο πατέρας μου υπήρξε για μένα πρότυπο. Δεν ήταν μόνο ηθοποιός· ήταν ένας άνθρωπος που πάλεψε πολύ για να μεγαλώσει την οικογένεια. Έκανε θυσίες, δούλευε σε διάφορες δουλειές πέρα από το θέατρο για να μη λείψει τίποτα σε εμάς. Αυτό το κουβαλάω μέσα μου: ότι η τέχνη είναι αγάπη, αλλά η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα. Από εκείνον έμαθα και την εργατικότητα, και την ταπεινότητα, και τη δύναμη να συνεχίζεις ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι εύκολα.

Πέρα από την τηλεόραση, βρίσκεσαι και στο θέατρο. Πες μου για την παράσταση που από τις 27 Οκτωβρίου θα είναι στο θέατρο Γκλόρια.

Παίζω στο Θέατρο Γκλόρια, σε ένα έργο γραμμένο από τον Ζήση Ρούμπο, το οποίο σκηνοθετεί η Σοφία Πάσχου. Ο Ζήσης το έχει γράψει και παίζει κιόλας. Η παράσταση είναι λίγο δύσκολο να μπει σε καλούπι: έχει στοιχεία κωμωδίας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

 Η Σύρος της μικρής Δανάης

Να γυρίσουμε λίγο πίσω, στη Σύρο, όπου μεγάλωσες. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια εκεί;

Η Σύρος είναι ο τόπος μου και πάντα θα είναι. Ήταν ένα υπέροχο περιβάλλον για να μεγαλώσει ένα παιδί. Ένιωθα ασφάλεια, ελευθερία, ήμουν κοντά στη θάλασσα. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια που η τέχνη ήταν παρούσα καθημερινά. Η μητέρα μου δίδασκε μπαλέτο, ο πατέρας μου ηθοποιός. Αυτό με έκανε από μικρή να βλέπω το θέατρο και την τέχνη όχι σαν κάτι απόμακρο.

Πότε ένιωσες για πρώτη φορά ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Νομίζω από πολύ μικρή. Βέβαια, υπήρχαν στιγμές που έλεγα «θα γίνω οδοντίατρος» ή κάτι άλλο, αλλά πάντα η καρδιά μου ήταν στο θέατρο. Θυμάμαι στο σχολείο, σε θεατρικές παραστάσεις, ένιωθα αυτή τη μαγεία. Ακόμη κι αν δεν έπαιρνα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με γοήτευε η διαδικασία. Είχα επίσης συμμετάσχει σε θεατρικές ομάδες στη Σύρο, και εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω.

Μητρότητα και συντροφικότητα

Να περάσουμε σε ένα πιο προσωπικό κεφάλαιο. Είσαι πλέον μαμά και έχεις μια υπέροχη κόρη την Ελλη – Φιλαρέτη. Πώς βιώνεις τη μητρότητα;

Είναι ό,τι πιο όμορφο και πιο δύσκολο έχω ζήσει. Η κόρη μου, η Έλλη, ήρθε και άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ξαφνικά, οι προτεραιότητες μετατοπίστηκαν. Για ένα διάστημα δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από εκείνη. Σιγά σιγά, ξαναβρήκα τις ισορροπίες μου, αλλά πάντα το κέντρο μου είναι η μικρή. Έχω γίνει πιο τρυφερή, πιο γλυκιά, πιο υπομονετική. Νιώθω ερωτευμένη μαζί της — είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που έχω ζήσει.

Είναι εύκολο να συνδυάζεις τη δουλειά με τον ρόλο της μαμάς;

Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν αγαπάς και τα δύο, βρίσκεις τρόπο. Προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή με το παιδί μου, χωρίς να αφήνω τις υποχρεώσεις να με πνίγουν. Φυσικά υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι τρέχω συνέχεια, αλλά στο τέλος της ημέρας το χαμόγελό της με δικαιώνει. Η μητρότητα με έχει κάνει να βλέπω τη ζωή πιο απλά, να εκτιμώ τα μικρά πράγματα.

Στο πλευρό σου έχεις τον υπερταλαντούχο, Γιώργο Παπαγεωργίου. Πώς είναι η καθημερινότητά σας ως δύο ηθοποιοί μέσα στην ίδια οικογένεια;

Είναι όμορφο και δημιουργικό. Σίγουρα μιλάμε για τη δουλειά, ανταλλάσσουμε απόψεις, σχολιάζουμε πρόβες και γυρίσματα. Όμως στο σπίτι κυριαρχεί η μικρή. Δεν είμαστε το ζευγάρι που φέρνει συνέχεια τη δουλειά στο σπίτι. Είμαστε γονείς, σύντροφοι, συνεργάτες στη ζωή. Αυτό που μετράει είναι ότι υπάρχει αλληλοστήριξη.

Υπάρχει καθόλου ανταγωνισμός;

Όχι, ποτέ. Αντίθετα, υπάρχει περηφάνια. Χαίρομαι για κάθε του επιτυχία, όπως και εκείνος για μένα. Είναι μεγάλη δύναμη να ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου χαίρεται ειλικρινά για σένα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη σχέση μας με ανταγωνισμό — δεν θα είχε κανένα νόημα.

Πώς θα περιέγραφες τον Γιώργο με λίγες λέξεις;

Ο Γιώργος είναι το άστρο μου. Είναι το στήριγμά μου, Ήρθε στη ζωή μου σε μια στιγμή που δεν ήξερα πώς θα συνεχίσω και όλα πήραν τον δρόμο τους. Από τότε όλα έγιναν πιο όμορφα. Είναι σύντροφος, φίλος, συνοδοιπόρος.

Σκέφτεστε δεύτερο παιδί;

Όχι προς το παρόν. Δεν το αποκλείουμε, αλλά θέλουμε να απολαύσουμε αυτή τη φάση με την Έλλη. Δεν είναι κάτι που σχεδιάζουμε άμεσα. Αν έρθει κάποια στιγμή, θα είναι ευπρόσδεκτο, αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε πλήρεις με τη μικρή μας.

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σε οικογένεια με έντονο καλλιτεχνικό υπόβαθρο. Θέλεις να μεταδώσεις κι εσύ αυτό το στοιχείο στην κόρη σου;

Θέλω να της δώσω την ελευθερία να βρει μόνη της τι αγαπάει. Σίγουρα θα εκτεθεί σε τέχνη, σε μουσική, σε θέατρο, γιατί αυτά υπάρχουν στο σπίτι μας. Αλλά δεν θέλω να της επιβάλλω τίποτα. Αν θελήσει να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, θα είμαι δίπλα της. Αν όχι, πάλι θα είμαι δίπλα της. Αυτό που με νοιάζει είναι να μεγαλώσει με αγάπη και σιγουριά.

Κλείνοντας, πώς βλέπεις τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια;

Δεν κάνω μεγάλα σχέδια. Προτιμώ να ζω το παρόν και να χτίζω βήμα βήμα. Αυτό που εύχομαι είναι να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά που αγαπώ και ταυτόχρονα να είμαι παρούσα στη ζωή της κόρης μου. Θέλω να είμαι γεμάτη — γεμάτη από αγάπη, από δημιουργία, από ουσία. Αν τα έχω αυτά, δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω.