– «ΠΑΜΕ να δούμε τον Κώστα Μαρτάκη που δεν φοβάται να πει την ηλικία του!», είπε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό η Κατερίνα Καραβάτου. Ποιος φοβάται, τι να φοβάται και γιατί να συντηρούμε αντίστοιχα στερεότυπα;
– ΚΑΙ τον είδαμε τον Κώστα Μαρτάκη και τον ακούσαμε να λέει: «Μπορεί ο Ηλίας Ψινάκης να με είχε στο μυαλό του σαν τον επόμενο Σάκη Ρουβά. Λάθος, σωστό; Με το “αν” δεν γράφεται Ιστορία». Ούτε με τους κλώνους.
– ΜΕ τον καλό τον λόγο πήγε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού: «Εχεις αυτό το μαγικό ραβδί που κρατάει τον τηλεθεατή και τον οποιονδήποτε καρφωμένο πάνω σου». Ενώ σε άλλες περιπτώσεις ο τηλεθεατής κρατάει το ραβδί καρφωμένο πάνω του…
– «ΕΙΝΑΙ ευτυχία να δουλεύεις με ανθρώπους που σ’ αγαπάνε και σε χαίρονται πάνω στη σκηνή», διαπίστωσε η ηθοποιός Παρθένα Χοροζίδου. «Να βλέπεις βλέμματα, δηλαδή, που σε θαυμάζουν. Γιατί η κωμωδία είναι και δύσκολη… Αμα μείνεις λίγο “πεινασμένος” στη σκηνή, λες “ο συνάδελφος πολύ λάμπει, ρε παιδί μου” και αν δεν είσαι από καλή πάστα, κάπως σε σιγοτρώει. Ενώ εδώ βλέπεις ανθρώπους που χαίρονται τη χαρά σου. Κι αυτό είναι ευλογία».
– ΓΙΑ την Κατερίνα Διδασκάλου από την άλλη, «Η ευτυχία είναι απόφαση. Αποφασίζεις να είσαι ευτυχής. Αποφασίζεις να παραμερίσεις… όταν διαπιστώνεις και ευγνωμονείς κάθε μέρα γι’ αυτά που έχεις».
– «ΤΙ θα ήθελες; Γιατί εγώ έχω μια ξεκάθαρη απάντηση μέσα μου…», μας προϊδέασε η Κατερίνα Καραβάτου. «Θα ήθελες να συνεργάζεσαι με ανθρώπους, οι οποίοι σε μειώνουν, μιλάνε άσχημα, είναι άνθρωποι που κάνουν τους άλλους να αισθάνονται δυσάρεστα κατά τη διάρκεια της δουλειάς; Ή να έχεις ανθρώπους, οι οποίοι σε επιβραβεύουν –γιατί εγώ πιστεύω ότι η επιβράβευση πάει τους ανθρώπους μπροστά- έχουν καλούς τρόπους και έτσι σε κάνουν καλύτερο;». Αλήθεια, μα την άγια δύναμη του ζάππινγκ, αυτό τέθηκε ως δίλημμα.
– Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ είναι δύναμη. Αυτό απέδειξε η Μαρίνα Καλογήρου με τη συγκλονιστική εξομολόγησή της σ’ ένα τηλεοπτικό περιβάλλον, που την έκανε να νιώσει ασφάλεια. Και δικαίως. Η Αθηναΐς Νέγκα κράτησε μια ήσυχη, εσωτερική στάση ακρόασης, χωρίς δράμα, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο που άνοιγε την ψυχή του να συνεχίσει να νιώθει, να σκέφτεται και να μιλά, χωρίς να χρειάζεται να προστατεύσει και την οικοδέσποινα από τη δική του οδύνη.
