Η Κλέλια Ρένεση δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι δύναμη της φύσης. Δεν υπάρχουν και πολλές ερωτήσεις στις οποίες δεν θα απαντήσει, δεν διστάζει να εκφράσει την άποψή της για όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ακόμα και να αναλάβει δράση. Ορίζει την αξιοπρέπεια ως ειλικρίνεια και το εννοεί- δεν μασάει ποτέ τα λόγια της. Έχει σταθεί δίπλα σε όποιον θεωρεί ότι αδικείται, έχει διαδηλώσει με πάθος, έχει μιλήσει ανοιχτά για τη μονογονεϊκότητα και για την επιλόχειο κατάθλιψη. Το “καλό το δικό μας πρέπει να είναι το καλό του όλου”, τονίζει.

Προέρχεται από τον ρόλο της Καίτης Γκρέι στην υπερ-επιτυχημένη ταινία “Υπάρχω”. Τώρα, όμως, μας μιλά με αφορμή το πέρασμά της από τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, “Σπασμένη Φλέβα”,  η οποία ξεκινά να προβάλλεται στις αίθουσες  από τις 27 Νοεμβρίου, σε διανομή Tanweer.

Στη “Σπασμένη Φλέβα”, το σενάριο της οποίας συνυπογράφουν ο Οικονομίδης με τον Βαγγέλη Μουρίκη, ο Βασίλης Μπισμπίκης (πλαισιωμένος από τη Μαρία Κεχαγιόγλου, τη Μπέττυ Αρβανίτη σε τολμηρό ρόλο-έκπληξη, τον Γιάννη Νιάρρο και τον Στάθη Σταμουλακάτο), υποδύεται έναν ήρωα σε κάθοδο. Έπειτα από τα απανωτά του λάθη ο Θωμάς κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, όμως συνεχίζει να παριστάνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τρομερά, να ζητά βοήθεια από τους γύρω του σαν να τη δικαιούται, να λέει ψέματα στους άλλους και στον εαυτό του. Η Ρένια, περικυκλωμένη από τα δύο γατάκια της, Μέρα και Νύχτα, και την τρυφερή σκυλίτσα της Λίζα, θα μας μιλήσει για τη δυναμική ηρωίδα της στην ταινία, για την εντελώς διαφορετική Γαλήνη που ερμηνεύει στο τηλεοπτικό “Porto Leone” και για πολλά ακόμα, ζουμερά και ενδιαφέροντα.

 “Η μοίρα ενός ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του”. Η “Σπασμένη φλέβα” ξεκινά με αυτή τη φράση του Ηράκλειτου. Συμφωνείς; 

 Συμφωνώ, θα έβαζα όμως έναν αστερίσκο. Λέμε, “έτσι είναι ο χαρακτήρας μου”, είναι, όμως, και λίγο πρόφαση αυτό, για να κρυφτούμε από τα ελαττώματά μας. Λέω, λοιπόν, να τον δουλεύουμε τον χαρακτήρα μας. Να τον σεβόμαστε αλλά να τον αναπτύσσουμε και, κυρίως, να μεταμορφώνουμε το υλικό. Να επεμβαίνουμε στο σενάριο. Ακόμα και αν συμφωνήσουμε με τον Ηράκλειτο, ότι με τον χαρακτήρα που γεννιέσαι πεθαίνεις, τουλάχιστον μπορείς να βιώσεις διαφορετικά το ταξίδι. Την ίδια διαδρομή μπορεί κάποιος να την αντιμετωπίσει μίζερα και άλλος να βιώσει θαύματα. Να αγκαλιάσεις τα στοιχεία σου, δε λέω. Αυτό το ύφασμα έχουμε, κοτλέ, σατέν δεν θα γίνουμε ποτέ! (γέλια). Αλλά με το κοτλέ τι μπορούμε να φτιάξουμε; Πολύ ωραία σακάκια!

Ο Θωμάς, που υποδύεται ο Βασίλης Μπισμπίκης, έχει περιέλθει σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, όμως εξακολουθεί να φέρεται σαν έφηβος, που απαιτεί συνεχώς, χωρίς να δίνει. Πώς τον βλέπεις;

 Ως αγόρι που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ. Απαιτεί τα πάντα από τους άλλους και εκείνος τους δίνει τζούρες, μικρές δόσεις-αν δεν το έκανε, δεν θα μπορούσε να κρατήσει γύρω του τον οικογενειακό κύκλο ή, έστω, έναν τυπικά κοινωνικό. Όμως, δεν μπορεί να κρατήσει με τίποτα την καρδιά των πραγμάτων στα χέρια του. Του φεύγουν όλα. Ο Θωμάς θέλει απλώς “να βγει η μέρα”.

Μήπως αυτό συμβαίνει συχνότερα στους άντρες;

Ναι, αλλά δεν φταίνε απόλυτα εκείνοι. Φταίει ένα ολόκληρο σύστημα που δεν τους επιτρέπει να μεγαλώσουν. Τους βεβαιώνουν ότι πάντα θα υπάρχει ένα θηλυκό στοιχείο που θα φροντίσει για όλα και αυτό κάνει τον άντρα μονοθεματικό, αφήνοντας τα υπόλοιπα στοιχεία του ακαλλιέργητα. Η γυναίκα είναι ένα πολύ διαφορετικό “ζώο”. Αγαπάει πολύ διαφορετικά. Και το συμφέρον το αναγνωρίζει με διαφορετικούς τρόπους από τον άντρα. Το συμφέρον της έχει να κάνει με τον οίκο, την εστία, με το να αναπνέει ένα σπίτι, με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες και χαρούμενους ανθρώπους. Ο άντρας το συμφέρον το βλέπει σε έργα, πράξεις, να χτίσει το σπίτι, να φέρει λεφτά…Οι άντρες χάνουν λίγο τη σύνδεση με την καρδιά, πάνε με το μυαλό και τα χέρια. Αυτό, όμως, έχει να κάνει με το κοινωνικό οικοδόμημα.

Ο Θωμάς θεωρεί την πρώην του, Λουκία, που υποδύεσαι, ως ένα είδος διεξόδου και ένα διαβατήριο προς το όνειρο. Είναι, πιστεύεις, και η μοναδική με την οποία είναι ειλικρινής;

Θα σου πω κάτι που ίσως σου ακουστεί περίεργο: θεωρώ ότι ο Θωμάς είναι ειλικρινής γενικότερα. Τα πιστεύει αυτά που λέει. Δώσε μου τα χρήματα, θα τα επιστρέψω. Θα βάλω υποθήκη το σπίτι, αλλά δεν θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσω, θα τα καταφέρω. Πιστεύει ότι θα τα κουλαντρίσει όλα, ότι “τό’ χει”. Τίποτα δεν έχει. Αν “το είχε”, δεν θα ήταν σε αυτή την κατάσταση.  Δεν είναι ακριβώς υπεροψία. Μπορεί να είναι αφέλεια, αθωότητα…Όμως, η Λουκία δεν είναι χαζή. Είναι ρεαλίστρια. Ξέρει ότι εκείνος έχει πουλήσει τα πάντα, δεν θα την πουλήσει κι εκείνη;

Μετά το “Υπάρχω”, όπου συμπρωταγωνιστούσες ως Καίτη Γκρέυ, τι σε ώθησε σε έναν μικρό ρόλο στη “Φλέβα”;

Ο Γιάννης. Ήθελα πολλά χρόνια να δουλέψω με τον Οικονομίδη, μου αρέσει η αισθητική του, ο τρόπος που δουλεύει και θεωρώ την οπτική του απόλυτα χρήσιμη στη σημερινή κοινωνία. Μου αρέσει ό,τι σημαίνει “Οικονομίδης”-μόνο που ήθελα και να βρίζω και δεν με άφησε! (γέλια) Στη “Φλέβα” έχω μικρή συμμετοχή, αλλά το έκανα με μεγάλη χαρά και θα το έκανα άλλες εκατό φορές, άλλες χίλιες φορές, γιατί το να μπαίνεις στο σύμπαν του Γιάννη είναι πάντα κέρδος από όλες τις απόψεις, και ανθρώπινο και επαγγελματικό και προσωπικό.

Στις ηρωίδες σου μπαίνεις μέσα, τις κουβαλάς για ένα διάστημα, ή όταν τελειώνει το γύρισμα είσαι αμέσως πάλι η Κλέλια;

Εξαρτάται από την ηρωίδα και από τη συχνότητα που τη συναντώ. Αν κάνω ένα σίριαλ που απαιτεί κλάμα και οδυρμό 10 ώρες την ημέρα, έχω δημιουργήσει τους μηχανισμούς τόσα χρόνια ώστε καθώς οδηγώ προς το σπίτι μου να επιστρέφω στο “εδώ”. Όμως, ειδικά το πρώτο δίμηνο που χτίζω τον χαρακτήρα, που ψάχνω την προσωπική χειρονομία του ρόλου, είμαι πιο κοντά του. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πώς θα έστρωνε η Γαλήνη του “Porto Leone” το κρεβάτι αυτό; Πώς θα δίπλωνε την πετσέτα; Τώρα, όσον αφορά βαθύτερα συναισθήματα, της απώλειας, του πόνου, μπαίνω και βγαίνω. Εγώ δεν μπορώ να κλειστώ έναν χρόνο σε ένα πένθος, με ένα μικρό παιδί και μια ζωή να κυλάει. Θα με περάσει για τρελή το παιδί μου. Είναι πολύ ωραίο να βγαίνεις από τον εαυτό σου και να μπαίνεις σε άλλα δέρματα, αλλά εγώ πρέπει να παρουσιάζω μια συνοχή σε σχέση με το παιδί. Δεν μπορεί να γυρνάει μια άλλη στο σπίτι και να ψάχνεται η κόρη μου τι έκανε και η μαμά της είναι έτσι. Κάποια πράγματα έχω μάθει να τα “κλείνω” προτού γυρίσω σπίτι.

Η Κοραλία έχει συναίσθηση ότι είσαι ηθοποιός;

Ναι. Ξέρει ότι λέμε ιστορίες στον κόσμο, για να ψυχαγωγείται και να συγκινείται.

Φέτος, όταν έφυγε η Καίτη Γκρέυ από τη ζωή, την αποχαιρέτησες με μια πολύ συγκινητική ανάρτηση. Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να ερμηνεύεις ένα πραγματικό πρόσωπο;

 Πατάς στα νύχια. Το κάνεις προσεκτικά, με σεβασμό, αλλά και με μια γενναιότητα. Το αγκαλιάζεις το πρόσωπο και πας να δώσεις την αλήθεια του με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς. Την Καίτη τη γούσταρα έτσι κι αλλιώς ως άνθρωπο και η διαδικασία κύλησε πολύ εύκολα. Ήταν ένα πολύ βασανισμένο πλάσμα από τη ζωή, το οποίο όμως κατάφερε τη δίψα να την κάνει φωτιά και ενέργεια και να τη δώσει απλόχερα στο κοινό. Ήταν κιμπάρισσα και αρχόντισα, γενναιόδωρη αλλά και “αλητάκι” της νύχτας. Αξιοπρεπής. Για έναν άνθρωπο αξιοπρέπεια είναι να κάθεται ήσυχος, κύριος, να μην ενοχλεί και να μην ενοχλείται. Για έναν άλλον είναι να μπορεί να ζήσει σε σχέση με τα “πρέπει” της ψυχής του. Κι ας αγαπήσει έντονα, ας τα κάνει όλα λίμπα, ας διεκδικήσει τη φωτιά που θέλει κι ό,τι μείνει ζωντανό. Για την Καίτη αυτό ήταν αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια είναι η απόλυτη ειλικρίνεια, απέναντι στον εαυτό σου και στους γύρω σου.

Είσαι εξίσου δυναμική, σωστά;

Ναι, κι εγώ είμαι δυναμική. Αλλά, ήταν αλλιώς να είσαι μάγκισσα και μποέμισσα στο τότε και αλλιώς στο τώρα. Γιατί τις μάγκισες του τότε τις σέβονταν και οι μάγκες.

Τι συμβαίνει όταν δεν πολυσυμπαθείς έναν χαρακτήρα που πρέπει να ερμηνεύσεις;

 Δεν μου έχει συμβεί. Δεν τον αναλαμβάνω. Θα αναλάβω έναν ρόλο που δεν μπορώ να τον αγαπήσω μόνο αν από πάνω υπάρχει ένας δάσκαλος, ένας σκηνοθέτης ή παραγωγός με όραμα, αν έχει δημιουργηθεί μια συνθήκη απόλυτης προσήλωσης και αφοσίωσης, και αν συνειδητοποιήσω ότι μπορεί να μπω σε έναν δρόμο όπου θα σιχαθώ τον εαυτό μου και θα μου πάρει και τριπλάσιο χρόνο για να το καταφέρω, αλλά θα αξίζει να γίνει επειδή αυτή η ιστορία πρέπει να ειπωθεί. Δεν θέλω να κάνω μόνο τις γλυκούλες και τα καλά παιδιά, αλλά όταν η ηρωίδα ολισθαίνει θα πρέπει να μπορώ να δικαιολογήσω γιατί το κάνει και να δικαιωθώ από το αποτέλεσμα στο τέλος.

Το να μεταφέρεσαι σε παλαιότερες εποχές, μέσα από τους ρόλους σου,  τι σου δίνει;

 Αχ, θέλω να πάω σε ένα μέλλον τώρα! Αν μας ακούτε, θα γίνει κανένα Μάτριξ; (γέλια) Όχι, η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ωραίο το παρελθόν, έχει ατμόσφαιρα, ποιότητες που έχουμε χάσει πλέον και μου αρέσει να τις ανακαλώ.

Μια ποιότητα που λείπει σήμερα;

Ε, τώρα…Το ρομάντζο! Άκουγες το τραγούδι, αγαπούσες το κορίτσι από το απέναντι στενό και δεν τολμούσες να κάνεις κάτι, καιγόσουν μόνος σου στα κάρβουνα. Και αυτή η προσμονή ήταν όλο το χρυσάφι της εποχής. Μα εκεί φαίνεται ο άνθρωπος, από το πώς περιμένει. Περιμένει ήρεμα; Πιστεύει; Γιατί πρέπει να πιστεύεις. -”Θα γίνει δική μου μια μέρα”. Θα τα κάνω σωστά. Θα γίνει. Και περιμένεις. Και φτιάχνεις το έδαφος ξανά και ξανά. Αυτό δεν το συναντάς μόνο στα ρομάντζα. Έχει να κάνει με το πώς κυνηγάς ένα όνειρο, μια δουλειά, ακόμα και μια επανάσταση. Μα πρέπει πρώτα να υπάρξει ένα χώμα, ένας σπόρος, να ποτιστεί, να μεγαλώσουν γενιές, να κυλήσει ο χρόνος. Το πώς περιμένεις, σε κάνει  αυτό που είσαι.

Τι σε τραβάει  στη Γαλήνη του “Porto Leone” και τι σε απωθεί;

Με τραβάει η απόλυτη αγάπη που έχει στα παιδιά της. Με απωθεί η κοινωνική σύμβαση την οποία έχει ασπαστεί και που, ενώ τα αγαπάει, μπορεί να τα πληγώνει βαθύτατα. Αργότερα, θα δούμε ότι θα βρει τη δύναμη να πατήσει πόδι. Θα διεκδικήσει την αγάπη της καρδιάς της.

Πόσο υπεύθυνοι είμαστε για το πώς θα εξελιχθεί ένα παιδί;

 Λάθος άνθρωπο ρωτάς. Εγώ δεν ξέρω τίποτα, δεν ξέρω πώς να είμαι μάνα. Εννοώ, δηλαδή, ότι συνεχώς μαθαίνω πολλά πράγματα. Η μητρότητα είναι ένα σχολείο ατελείωτο, που αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, ένα ταξίδι καταρχάς μέσα στον εαυτό σου και μετά προς το παιδί. Κοιτάω, δηλαδή, πώς να είμαι πιο ειλικρινής και πιο σωστή σε σχέση με μένα, μπας και “τσιμπήσει” τίποτα η Κοραλία και μπορέσει να μάθει να φροντίζει τα συναισθήματά της. Και, βέβαια, κοιτάω να της βάζω όρια ώστε να μην κάνει κακό στον εαυτό της και στους άλλους- από τώρα που είναι ακόμα ενστικτώδης και παρορμητική. Φροντίζω να τρώει καλά, να κοιμάται καλά, να είναι χαρούμενη, να χορεύει, να τραγουδάει, να βλέπω αυτές τις ποιότητες κάθε μέρα στο παιδί- αν καμιά μέρα δεν τις δω, αγχώνομαι.

Είπες πρόσφατα ότι “τα παιδιά μεγαλώνουν σε έναν κόσμο ανταγωνιστικότητας”. Πιστεύεις ότι ο ανταγωνισμός έχει ενταθεί στην εποχή μας;

Βέβαια, γιατί υπάρχει αποξένωση. Σκέψου ότι οι σημερινοί 12χρονοι δεν παίζουν καν μεταξύ τους στις πλατείες, παίζουν βιντεοπαιχνίδια στο σπίτι και μιλάνε με μηνύματα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με τον ψυχισμό τους. Είναι πάρα πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να νοιάζεται για το κοινωνικό του πρόσωπο, το ενδιαφέρει να είναι αποδεκτό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο άμεσος και εύκολος σχολιασμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα emoji, η κριτική στην εμφάνιση του άλλου, για ένα παιδί σε τρυφερή ηλικία, που ακόμα δεν έχει διαμορφώσει εικόνα εαυτού και εξαρτάται από τους άλλους για να καθρεφτιστεί, είναι πολύ επιζήμιο. Οι άνθρωποι γινόμαστε εύκολα πικρόχολοι, ίσως τα παιδιά ακόμα περισσότερο γιατί δεν έχουν φίλτρα, οπότε για τον ψυχισμό τους όλο αυτό είναι πανωλεθρία. Όσο αργότερα μπει ένα παιδί στο πανηγύρι αυτό, σε αυτή την ξέφραγη αρένα, τόσο καλύτερα θα έχει δομήσει τον εαυτό του. Κι όμως, θα μπορούσαμε αυτόν τον ψηφιακό κόσμο να τον έχουμε στρέψει υπέρ μας. Μας έχουν πρήξει με την παγκοσμιοποίηση, ε, δεν θα μπορούσαμε μια φορά να χρησιμοποιήσουμε όλη αυτή την παγκόσμια κοινότητα για να αντιδράσουμε σε όσα καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματά μας;

Από τον σημερινό κόσμο, τι καλό θα μπορούσε να αποκομίσει η κόρη σου;

Φαντάζομαι πως όταν η Κοραλία τελειώσει το σχολείο, το ΑΙ θα έχει κατακτήσει το 80% των επαγγελματικών θέσεων. Θα μας κυβερνούν τα κομπιούτερ σε πάρα πολλούς τομείς. Αυτό που θα προσπαθήσω να της μεταλαμπαδεύσω θα είναι, όταν έρθει η ώρα να πάρει τα ηνία αυτή η γενιά, να είναι προετοιμασμένη να ενωθούν ψηφιακά οι άνθρωποι ανά τον κόσμο ώστε να διεκδικήσουν καλύτερη διαβίωση. Εμείς ζήσαμε καταπίεση, μεταβατικά στάδια, σύννεφα και ομίχλη, ζούμε μια τεράστια ανασφάλεια. Όταν η γενιά της Κοραλίας βγει στο κουρμπέτι, θα έχει λίγο κατασταλάξει.  Ελπίζω να υπάρξει αλληλεγγύη. Πρέπει να γίνει σαφές στις επόμενες γενιές ότι αυτή η αστική αποξένωση που ζούμε εμείς είναι αυτοκτονική και δεν οδηγεί πουθενά. Σωστό πάντα είναι να μπορείς να δεις το καλό του όλου και όχι μόνο το δικό σου.

Αν κάποιος σου έλεγε να μην ξαναμιλήσεις για αυτά που πιστεύεις θα σου έκοβε την ανάσα;

 Δεν θα μπορούσα να το ακολουθήσω αυτό. Θα το θεωρούσα προσβλητικό, καταρχάς. Θα ήταν περίπου σαν να μου λέει, σε γουστάρουμε αλλά το δεξί σου αυτί, το δεξί σου μάτι και το δεξί σου  χέρι κόψε τα. Αυτό δεν το δέχομαι ούτε από τους δικούς μου ανθρώπους. Είμαι ένα όλον. Οι απολήξεις μου, που ίσως σε φέρνουν σε αμηχανία, είναι μέρος μου. Εννοείται ότι μπορούμε να το συζητήσουμε, αλλά να μου πεις να υπάρχω σαν καλλιτέχνις, να δρω, να επικοινωνώ τις δουλειές μου αλλά να μην αναφέρομαι σε συγκεκριμένα κομμάτια, το θεωρώ υποκριτικό. Σαν να σου λέω, α, δεν μιλάω για τα προσωπικά μου, για το σπίτι, για το παιδί μου, θα μιλάω μόνο για τη δουλειά μου, λες και όλα αυτά που έχουμε συζητήσει δεν είναι προσωπικά μου, είναι μιας άλλης. Το βρίσκω λίγο αστείο.

 Οι περισσότεροι καλλιτέχνες, πάντως, το αποφεύγουν.

Οι άνθρωποι είναι διστακτικοί στο να εκθέσουν τον εαυτό τους. Φοβούνται το πώς θα διαστρεβλωθούν και πώς θα ταξιδέψουν τα λόγια τους. Εγώ δεν τα φοβάμαι αυτά. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Πέρασαν τα χρόνια αυτά, ανεπιστρεπτί. Το ποτάμι πηγαίνει μόνο προς τη θάλασσα.