Οι δημοσιογράφοι σπάνια χειροκροτούν στο τέλος μιας δημοσιογραφικής προβολής. Προσπαθούν να παραμένουν αποστασιοποιημένοι και αντικειμενικοί και αποποιούνται, όσο μπορούν, τον ρόλο του απλού θεατή. Όμως, στο τέλος της προβολής των δύο πρώτων επεισοδίων του “Ριφιφί”, της νέας σειράς 6 επεισοδίων της COSMOTE TV, που σκηνοθέτησε ο Σωτήρης Τσαφούλιας, το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο, ζεστό και παρατεταμένο, χρωματισμένο από γνήσια, υγρή συγκίνηση.
Ο παθιασμένος σκηνοθέτης του “Έτερος εγώ” και των 17 Κλωστών” πραγματοποίησε, με απόλυτη επιτυχία, μια δύσκολη βουτιά στη δεκαετία του ΄90- υπερβολικά οικεία για όλους μας, άρα εντελώς απαγορευτική και για την παραμικρή λεπτομέρεια που δεν συνάδει με την εποχή. Τότε, στις αρχές της, έγινε το “ριφιφί του αιώνα”, όπως το αποκάλεσαν, το οποίο δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Από αυτήν την αληθινή ιστορία, αλλά και από μία ακόμα, που είχε επίσης συγκλονίσει την Ελλάδα στις αρχές του 2000, άντλησαν έμπνευση ο Τσαφούλιας και οι σεναριογράφοι Βασίλης Ρίσβας και Δήμητρα Σακαλή και εισχώρησαν στα έγκατα της “Τράπεζας Ανάπτυξης” αλλά, κυρίως, στις ψυχές των ηρώων τους: των επτά ανθρώπων που ενώθηκαν κάτω από τη σκιά της απώλειας, που δεν είχαν τίποτα άλλο να χάσουν και που λαχταρούσαν να τιμωρήσουν την τράπεζα που τους διέλυσε τις ζωές και το σύστημα που ποτέ δεν τους αντιμετώπισε ως ανθρώπους με αξία.
Ο μελαγχολικός Νίκος (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος), ο αιώνιος έφηβος Βάκης (Πάνος Βλάχος) και ο πληγωμένος Μιχάλης (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, μέχρι που εισβάλλει στη ζωή τους η Όλγα (Ευαγγελία Μουμούρη). Μοναχική, στιβαρή και μυστηριώδης, τους προσεγγίζει με μία ριψοκίνδυνη πρόταση: να ληστέψουν τις θυρίδες μιας τράπεζας. Δίπλα της ο Μανώλης (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης), πρώην συνέταιρος του πεθαμένου συζύγου της, ενώ στην ομάδα προστίθενται και δύο…νεκροθάφτες, ο Αντώνης (Βλαδίμηρος Κυριακίδης) και ο Αργύρης (Δήμος Γιγαντάκης).
Σαν σινεμά
Ήδη από τα πρώτα πλάνα, το “Ριφιφί” σε προετοιμάζει για την υψηλή αισθητική του: θα σε αιχμαλωτίσει άμεσα με τον προσεκτικά μελετημένο του ρυθμό, την εικαστική, ημιφωτισμένη ατμόσφαιρα που έχτισαν ο Τσαφούλιας και ο διευθυντής φωτογραφίας Κλαούντιο Μπολιβάρ, τη μυσταγωγική μουσική του Τεντ Ρέγκλις και το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που πάλλεται στην οθόνη. Το χάρισμα του Τσαφούλια να σε παρασύρει σε έναν κόσμο που συστήνεται ως τηλεοπτικός αλλά, στην ουσία του, είναι γνήσια κινηματογραφικός είναι απολύτως εμφανές από το πρώτο λεπτό, ωστόσο το πιο δυνατό χαρτί της σειράς είναι οι απίθανες ερμηνείες των ηθοποιών της. Ο Χαραλαμπόπουλος δίνει ρεσιτάλ, καθώς το χαμόγελο και η απόγνωση εναλλάσσονται μαγικά στον ευμετάβλητο χάρτη του προσώπου του. Ο σπουδαίος Κυριακίδης και ο καταπληκτικός Γιγαντάκης μας χαρίζουν την ανακουφιστική, εύστοχη κωμική πινελιά. Ο Βλάχος γίνεται αβίαστα ο ορισμός του άντρα που αρνείται να μεγαλώσει. Ο Χατζηπαναγιώτης ισορροπεί με λεπτότητα ακροβάτη στις συναισθηματικές αποχρώσεις του ρόλου του. Ο Αλειφερόπουλος σε καλεί να μαντέψεις την καταιγίδα που μαίνεται στην καρδιά του εσωστρεφούς, ήσυχου ήρωά του. Η Μουμούρη βιώνει (και προσφέρει) έναν ρόλο ζωής. Κάπου, στο δεύτερο επεισόδιο, εμφανίζεται ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης σε μια, θεσπέσια υποκριτικά, στιγμή σπαραγμού.
Εκτός από τον μικρόσωμο Δήμο Γιγαντάκη, στη σειρά συμμετέχουν η ανάπηρη ηθοποιός Έλη Δρίβα και ο Αχιλλέας Ζέρβας, ο οποίος παρουσιάζει τραυλισμό. Όμως, ο Σωτήρης Τσαφούλιας δεν αποδέχεται τον όρο “συμπερίληψη”. “Όταν ζητάς από κάποιον να σε συμπεριλάβει κάπου, είναι σαν να του αναγνωρίζεις από την αρχή ότι ο χώρος είναι δικός του”, επισημαίνει. “Ο χώρος είναι όλων μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν επελέγησαν για την ιδιαιτερότητά τους, αλλά επειδή ήταν πολύ καλοί ηθοποιοί. Ο Δήμος είναι εξαιρετικός- κατά σύμπτωση, δε, είχε προσαχθεί ως ύποπτος για τη ληστεία του 1992! Ευτυχώς, είχε άλλοθι! Την Έλη την είχα θαυμάσει στο θέατρο, ο Αχιλλέας με είχε εντυπωσιάσει με έναν μονόλογο που είχε ερμηνεύσει σε ένα σεμινάριό μου. Όλους τους είχε ανάγκη η σειρά. Θέλαμε τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Γιατί ο καθένας από μας είναι ικανός για κάτι σπουδαίο, αρκεί να το πιστέψει”.
Δικαιοσύνη
Η θρυλική εκείνη ληστεία είναι απλώς η αφορμή. Στην πραγματικότητα, το “Ριφιφί” εστιάζει στους ανθρώπους του. Τους φωτίζει, τους κατανοεί και τους αγκαλιάζει.
“Η Όλγα παλεύει 10 χρόνια να βρει δικαιοσύνη, κυρίως για να μπορέσει επιτέλους να πενθήσει”, αναφέρει η Ευαγγελία Μουμούρη, ενώ ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος συμπληρώνει: “Το θέμα αυτής της παρέας δεν είναι να κλέψουν χρήματα. Είναι άνθρωποι που όλοι έχουμε γνωρίσει, αληθινοί, και βγάζουν μια κραυγή ενάντια σε αυτούς τους λίγους που μας εμποδίζουν να ζήσουμε μια απλή και όμορφη ζωή. Πιστεύω ότι κάθε θεατής θα αναγνωρίσει κάπου εκεί τον εαυτό του”.
“Μια κοινωνία ανθρώπων οφείλει να είναι ανθρωποκεντρική-αλλά δεν είναι. Βασικός στόχος είναι το κέρδος”, προσθέτει ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος. “Σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένας συμβολισμός για τις προτεραιότητες που έχουμε ως κοινωνία. Μέσα από τα λαγούμια που σκάβουν οι ήρωες για να αναδυθούν στην επιφάνεια, μας καλούν να δούμε κυρίως τους ανθρώπους παρά την περιπέτεια”.
Τον λόγο παίρνει ο πληθωρικός Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κέρδισε και μια καινούρια, πολύτιμη φιλία με τον Δήμο Γιγαντάκη: “Λένε ότι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι η αναπαράσταση της ζωής και το θέατρο ο αντίλαλός της. Στη συγκεκριμένη σειρά υπάρχει ένα μυστικό: με το “καλημέρα” στο πλατό, γίναμε οικογένεια. Ο Σωτήρης, με το “Ριφιφί”, αντέστρεψε αυτό που είπα στην αρχή. Δημιούργησε έναν αντίλαλο ζωής με ανάγλυφους χαρακτήρες, που αναπνέουν”.
Έτσι όπως βρίσκονται συγκεντρωμένοι στη συνέντευξη τύπου, ηθοποιοί και σκηνοθέτης εκπέμπουν τις κεφάτες δονήσεις μιας χαρούμενης, απόλυτα δεμένης ομάδας. “Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ταλέντο του Σωτήρη είναι να φτιάχνει πολύ ωραίες παρέες”, μας λέει ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ενώ ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης θυμάται γελώντας τον πανικό που έζησε, λόγω κλειστοφοβίας, στα γυρίσματα στα (πραγματικά) τούνελ που οδήγησαν τους ληστές στα υπόγεια της τράπεζας. Μαθαίνουμε για τη δύναμη και το μεταδοτικό χιούμορ με τα οποία ο Δήμος Γιγαντάκης αντιμετωπίζει την επώδυνη καθημερινότητα που προκαλεί ο νανισμός του. Όσο για τον Πάνο Βλάχο, ήταν τόση η αφοσίωσή του στο πρότζεκτ που, σε κάποια σκηνή, κράτησε την αναπνοή του και ζήτησε να τον θάψουν κανονικά! “Δεν είναι δουλειά αυτό που κάνουμε”, λέει συγκινημένος ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. “Πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή μας. Ανυπομονώ πραγματικά να την επικοινωνήσουμε με τους θεατές”.
Το “Ριφιφί” κάνει πρεμιέρα στις 15 Δεκεμβρίου και θα προβάλλεται κάθε Δευτέρα στις 23.00 στο Cosmote Cinema. Αμέσως μετά την προβολή του, κάθε νέο επεισόδιο θα είναι διαθέσιμο on demand.
