Ο θόρυβος γύρω από τα ΕΛΤΑ έχει ξεπεράσει τα όρια ενός οργανωτικού προβλήματος. Το δίλημμα «σώζουμε τα ΕΛΤΑ κλείνοντας υποκαταστήματα, κυρίως στην περιφέρεια, ή κάνουμε κάτι άλλο;» κινδυνεύει να γίνει ψευτοδίλημμα, εφόσον δεν απαντηθεί πρώτα το βασικό ερώτημα: Είναι τα ΕΛΤΑ κοινωνικό αγαθό -όπως το νερό- ή απλώς μια Α.Ε. που οφείλει να ακολουθεί τους κανόνες της αγοράς; Μπορεί και τα δύο!

Οι πολίτες φαίνεται να έχουν ήδη απαντήσει, ανεξαρτήτως «ειδικών»: α) Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να εξυγιάνουμε και να εκσυγχρονίσουμε τα ΕΛΤΑ ώστε να είναι ανταγωνιστικά; Μάλλον όχι. β) Αντί για προκρούστειες λύσεις μείωσης του κόστους, δουλέψαμε τη γραμμή τζίρου, φέρνοντας new business; Μάλλον όχι. γ) Εγιναν επενδύσεις για νέο ξεκίνημα και αλλαγή εικόνας; Μάλλον όχι. δ) Βλέπουμε τα ΕΛΤΑ στην περιφέρεια ως κοινωνικό αγαθό και για ευάλωτες ομάδες, αλλά και για ομάδες πληθυσμού που ούτως ή άλλως η πολιτεία προσπαθεί να κινητροδοτήσει να παραμείνουν ή να πάνε στην περιφέρεια; Μάλλον όχι.

Η αίσθηση είναι πως αντιμετωπίζουμε τα ΕΛΤΑ σαν κοινή Α.Ε., με λογική «πονάει το πόδι, κόβει το πόδι», κινδυνεύοντας να χάσουμε τον πόλεμο.

«Ο κακός στρατηγός κόβει το χέρι για να σώσει τη μάχη. Ο καλός στρατηγός διορθώνει το λάθος χωρίς να χάσει ούτε στρατιώτη» – Sun Tzu, «Η τέχνη του πολέμου».

Εχει αρχίσει και δημιουργείται η εντύπωση ότι το γενικότερο πρόβλημα που αποδίδεται στην κυβέρνηση περί Κράτους Δικαίου μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση «άγαρμπες βιασύνες» σε εργαλειακό επίπεδο.