Ενας έμπειρος διπλωμάτης μού είχε εξηγήσει κάποτε το βασικό αξίωμα που διέπει τη λειτουργία της δυτικής εξωτερικής πολιτικής τους τελευταίους πολλούς αιώνες: «Στις διεθνείς σχέσεις, οι φίλοι σου είναι ψεύτικοι, αλλά οι εχθροί σου αληθινοί». Η συγκεκριμένη θεωρητική σταθερά δεν διαταράσσεται ούτε από αναθεωρητές, όπως ο Αμερικανός Πρόεδρος, που μπήκε στην έναρξη της δεύτερης θητείας του με τη δυναμική του «game changer», ανακατεύοντας τόσο πολύ την τράπουλα, μπερδεύοντας «εχθρούς» και «φίλους» αλλά στη συνέχεια υποχρεώθηκε να επιστρέψει στις πατροπαράδοτες κόκκινες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αναγνωρίζοντας ως αντιπάλους τη Ρωσική Ομοσπονδία και την Κίνα.
Εξέλιξη που δεν υπολόγιζε η Αγκυρα στο αρχικό της σχέδιο να «κάνει παιχνίδι» αναθεωρητισμού, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο. Και όταν ο Ερντογάν άκουσε από τα προεδρικά χείλη ότι δεν θα ήθελε να βλέπει την Τουρκία να μεταφέρει το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη… πάγωσε. Προφανώς η αμηχανία στην οποία βρίσκεται ο πολυμήχανος Τούρκος Πρόεδρος είναι προσωρινή κατάσταση, καθώς θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι στο μέλλον θα αντιδράσει επιχειρώντας και αυτός κάποια ενεργειακή συμφωνία με τις ΗΠΑ. Ομως τώρα είναι η ευκαιρία για εμάς να πιέσουμε σε όλα τα μέτωπα. Τώρα που αποδείχθηκε στο πεδίο ότι η φερεγγυότητα εκτιμάται απεριορίστως περισσότερο από την «πολυδιάστατη» πολιτική που σε θέλει το πρωί με τους Ρώσους και το βράδυ με τους Αμερικανούς. Η κατάσταση του Ερντογάν σε σχέση με τον Πούτιν περιγράφεται άριστα από μια κινεζική παροιμία που λέει: «Αυτός που καβαλικεύει έναν τίγρη, φοβάται να κατέβει».
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
03/07/2025