ΠΗΓΗ: ΙΝΤΙΜΕ
Αναλυτικότερα, σε αιχμηρή παρέμβαση που έκανε στην συνεδρίαση της νομαρχιακής επιτροπής, η κυρία Διαμαντοπούλου έστειλε μηνύματα και για το ύφος της αντιπολίτευσης που πρέπει να ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ.
Απαντώντας σε ερώτηση που της έγινε για το «πού ήταν το ΠΑΣΟΚ στα Τέμπη», εξήγησε πως το κόμμα της «δεν σταμάτησε λεπτό», με μια σειρά κοινοβουλευτικών πρωτοβουλιών: «Βγήκε η Καρυστιανού. Πολύ ωραία. Έγινε το ”δεν έχω οξυγόνο” και μαζεύτηκε ένα εκατομμύριο κόσμος. Μήπως θυμάστε τι επακολούθησε; Μήπως θυμάστε ότι δημιουργήθηκε ξαφνικά η Κωνσταντοπούλου; Μήπως αυτού του είδους η αντίδραση μπορεί να φέρει τη χειρότερη μορφή λαϊκισμού που την είδαμε επί Τσίπρα;», ανέφερε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας επί της ουσίας την απόσταση που χωρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από ενδεχόμενους νέους σχηματισμούς.
«Εμείς δεν είμαστε ένα κόμμα που θα γίνει Κωνσταντοπούλου. Εμείς είμαστε ένα κόμμα που ερχόμαστε από έναν πολύ μεγάλο πολιτικό που έπιανε τις μάζες επί της ουσίας. Δεν έβγαζε απλώς τον κόσμο στους δρόμους», σχολίασε. «Εμείς έχουμε την ευθύνη, όχι να γίνουμε Κωνσταντοπούλου ή Καρυστιανού, αλλά να φέρουμε τα ζητήματα στη Βουλή, να δώσουμε όλα τα στοιχεία, να απαιτήσουμε απαντήσεις. Συμμετείχαμε βέβαια σε όσες εκδηλώσεις έγιναν, αλλά η θεσμική μας λειτουργία είναι αυτή που θα αλλάξει τα δεδομένα», επεσήμανε.
Σε άλλο σημείο της παρέμβασής της η υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού τάχθηκε ανοιχτά και εναντίον των τακτικών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τόνισε ότι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ είναι να διατηρήσει την ισορροπία στο πολιτικό σύστημα, αναχαιτίζοντας τις λαϊκίστικες μεθόδους. «Έχει πολύ μεγάλη σημασία να διατηρήσουμε τον πολιτικό διάλογο, να διατηρήσουμε την πολιτική ισορροπία στο σύστημα, επέμεινε εξηγώντας ότι: «Αλλιώς, σε μια Ευρώπη που «εκτινάσσεται» και είναι όλοι στους δρόμους- γιατί τα περάσαμε όλα αυτά, τις γροθιές, τις φωνές και να σπάζουμε τζάμια και να βρίζουμε τους αντιπάλους, τα ζήσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ- Εμείς λοιπόν λέμε, δεν θα τα ξανακάνουμε, εμείς θέλουμε μια χώρα με πολιτική ηρεμία».
Το βίντεο με τις δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου:
