– ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την παράσταση, όπου παίζει, η Βίκυ Κάβουρα αναρωτήθηκε: «Λέγεται “Σπασμένα τακούνια”. Δεν είναι πάρα πολύ ωραίος ο τίτλος;». Ναι, αν είσαι τσαγκάρης.
– «ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ σε live που έχω πάει εκτός Αθήνας», ξεκίνησε να αφηγείται η Shaya, «όπου θαμώνας ένιωσε κάπως ότι “από τη στιγμή που ήρθα και πήρα μπουκάλι, είναι υποχρέωσή σου να έρθεις στην παρέα μου” και άρχισε να με βρίζει που δεν πάω και τα λοιπά. Αρχισε να με πιάνει. Του λέω “κοίτα” και κάνω την κίνηση να βγάλω το τακούνι μου, το έχω στο χέρι μου, “τι δεν καταλαβαίνεις ακριβώς;”… Σταμάτησε και έφυγε πάρα πολύ θυμωμένος». Ναι, τελικά είναι ωραίος τίτλος τα «Σπασμένα τακούνια».
– «Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο άγρια απ’ ό,τι ήταν από καταβολής κόσμου», θεωρεί ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης. «Δηλαδή, στο τέλος της ημέρας είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη συνθήκη και το τι είναι αυτό το ον – επειδή γεννιέσαι κι έχεις τη φόρμα του ανθρώπου, δεν σημαίνει ότι είσαι άνθρωπος. Σου δίνεται μια ζωή, σου δίνεται ένας χρόνος, μια διαδρομή, για να δικαιώσεις την ύπαρξή σου ως άνθρωπος. Ή να την πετάξεις στα σκυλιά».
– «ΕΙΜΑΙ μονογαμικός. Με εξιτάρει να είμαι με έναν άνθρωπο που να με ενδιαφέρει και να τον γουστάρω και να αλλάζει το πράγμα μέσα στο πράγμα… Αυτό με εξιτάρει. Δεν με εξιτάρει, δηλαδή, να αλλάζω συντρόφους». Και πώς αλλάζει το πράγμα μέσα στο πράγμα; «Με φαντασία», απαντά ο Νίκος Κουρής.
– «ΕΓΩ με τον εγωισμό, τον ετεροκαθορισμό, τον ετεροπροσδιορισμό, δεν αντίκειμαι σ’ αυτές τις έννοιες… Γιατί νιώθω ότι είμαι δυνατός, αλλά έχω τον βαθύτερο εγωισμό του “αν είσαι πιο έξυπνη από μένα, θα πάρω κάτι από σένα”. Αυτό θα δημιουργήσει μια νέα γνώμη. Κι αυτό εγωιστικό είναι, για μένα δουλεύω, για το καλό μου. Αλλά κοίτα να δεις που φτιάχνουμε κάτι καλό και οι δυο μας – ωραίο δεν είναι;». Και κάπως έτσι ο Αιμίλιος Χειλάκης μετασχηματίζει τον εγωισμό του σε αμοιβαία ωφέλεια και καρποφόρα σχέση.
– «ΕΙΝΑΙ ατελείωτη η βιβιλιογραφία του πώς να είσαι καλός γονιός, πώς να είσαι καλός άνθρωπος, πώς να πετύχεις στη ζωή σου, πώς το ένα, πώς το άλλο… Ατελείωτη βιβλιογραφία και είναι και της μόδας. Αλλά νομίζω πως ό,τι και να κάνεις, λάθος πάλι θα το κάνεις». Νάτος πάλι ο μυθικός ρεαλισμός του Γιάννη Οικονομίδη…
– «ΕΧΟΥΜΕ ταυτίσει την άποψή μας με την προσωπικότητά μας», διαπιστώνει ο Χρήστος Λούλης. «Δηλαδή, άμα κάποιος κριτικάρει την ιδέα μας, νομίζουμε ότι μας κριτικάρει την ύπαρξή μας. Μα, άλλο εσύ κι άλλο η ιδέα σου, η ιδέα αλλάζει. Κι εγώ είχα πάντα πάθος για τις απόψεις μου και μπορεί κάποιες φορές στην υπεράσπισή τους να ξεπερνούσα το μέτρο στο πάθος μου. Αλλά όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο, ο οποίος συνεχίζει να σου μιλάει κι αυτά που λέει βγάζουν κάποιο νόημα, πρέπει να είσαι λίγο πιο φανατισμένος από το κανονικό, για να μην τον ακούς. Οπότε πάντα είχα την έννοια να το κουλαντρίζω το πράγμα, ξέρεις, να προσπαθώ τουλάχιστον να ακούσω».
