Κάνοντας τα δικά της μικρά restart, η Βάσω Λασκαράκη επιστρέφει από 12 Μαρτίου, στο θέατρο Ζίνα με το έργο «Λαπωνία» των Μάρκ Ανζελέτ και Χριστίνα Κλεμέντε, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Η αγαπημένη ηθοποιός έχοντας ξεπεράσει τη δύσκολη συνθήκη με την περιπέτεια του συντρόφοτ της, τουν σεφ, Λευτέρη Σουλτάτου, πήγαν ένα ανανεωτικό ταξίδι μαζί με τα παιδιά τους μπαίνοντας ξανά στους δικούς τους αγαπημένους ρυθμούς κανονικότητας. Η Β. Λασκαράκη μιλάει στην «R» με λόγια τρυφερά για τον κρητικό της καρδιάς της, και για τη λατρεμένη της κόρη, Εύα, ενώ αποκαλύπτει ότι στην Αθήνα την κρατά μόνο η δουλειά της.
H εκρηκτική κωμωδία «Λαπωνία» των Μάρκ Ανζελέτ και Χριστίνα Κλεμέντε, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, έρχεται στην Αθήνα, στο θέατρο Ζίνα, από τις 12 Μαρτίου. Εκεί συμπρωταγωνιστείτε με Μελέτη Ηλία, Βίβιαν Κοντομάρη και Σπύρο Τσεκούρα.
Το έργο «Λαπωνία» είναι ένας ατελείωτος προβληματισμός για τις αλήθειες και τα ψέματα της ενήλικης και της ανήλικης ζωή μας, για τον τρόπο που μεγαλώσαμε και για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, σύμφωνα με τα βιώματα μας. Καταπιάνεται με ένα θέμα που δεν έχει τέλος και που όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε δίκιο.
Ο δικός σας ρόλος; Βρίσκετε κοινά σημεία ως Βάσω με αυτόν;
Η Ελένη, που υποδύομαι, είναι ένας χαρακτήρας εκρηκτικός που δεν το βάζει εύκολα κάτω, όσον αφορά τα πιστεύω της, ειδικά όταν πρόκειται να υπερασπιστεί τον τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει να μεγαλώνει το παιδί της. Ο έντονος χαρακτήρας της την οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις. Κοινά σημεία με την Ελένη θα μπορούσα να βρω διάσπαρτα μέσα στη διαδρομή της στο έργο, δεν θα πω όμως, κάτι για να μην κάνω spoil…
Η δική σας ζωή έχει ανείπωτες αλήθειες; Και τελικά είναι καλύτερο να τις ομολογούμε ή να τις αφήνουμε ανείπωτες;
Η ζωή μας είναι σίγουρα γεμάτη ανείπωτες αλήθειες. Μερικές φορές μπορεί να είναι μικρές και ασήμαντες, άλλες φορές όμως μπορεί να είναι βαθιές και καθοριστικές. Κάποιες αλήθειες δεν λέγονται, γιατί φοβόμαστε τις συνέπειες, άλλες γιατί δεν υπάρχει λόγος να ειπωθούν. Το αν πρέπει να λέμε αυτές τις αλήθειες είναι κάτι που εξαρτάται από την περίσταση. Αν η αλήθεια μπορεί να ξεκαθαρίσει καταστάσεις ή να αποτρέψει μεγαλύτερα προβλήματα, τότε αξίζει να ειπωθεί. Αν όμως το μόνο που θα καταφέρει είναι να πληγώσει, χωρίς να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, ίσως είναι καλύτερα να μείνει ανείπωτη. Το ζήτημα είναι να ξεχωρίσουμε ποιες αλήθειες έχουν δύναμη να θεραπεύσουν και ποιες μόνο να καταστρέψουν. Δεν είναι πάντα εύκολο, χρειάζεται ενσυναίσθηση και ωριμότητα για να πάρουμε τη σωστή απόφαση.
Πιστεύετε στις οικογενειακές αξίες και τους θεσμούς γενικότερα;
Πιστεύω πολύ στον θεσμό της οικογένειας. Νομίζω η υποστήριξη που μπορεί να σου προσφέρει η οικογένεια μπορεί να σου προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας κι αγάπης που σε συνοδεύει σε όλη την ενήλικη ζωή. Ειδικά όταν σε μια οικογένεια υπάρχει σεβασμός, κατανόηση και αληθινή σύνδεση ανάμεσα στα μέλη της. Αυτό δεν σημαίνει ότι η οικογένεια πρέπει να είναι αυτοσκοπός για όλους. Γενικά η ύπαρξη των θεσμών θεωρώ πως είναι αναγκαία , όμως ενώ κάποιοι θεσμοί πρέπει να έχουν αυστηρό κι αδιάβλητο χαρακτήρα υπάρχουν κι άλλοι που είναι καλό να είναι ευέλικτοι κ προσαρμοστικοί προς τις ανάγκες των ανθρώπων.
Τι σημαίνει ευτυχία για εσάς; Την έχετε βρει;
Νιώθω ότι βρίσκω την ευτυχία καθημερινά σε μικρά και απλά πράγματα. Στις στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, σε μια αγκαλιά, σε ένα άγγιγμα, σε ένα αυθόρμητο γέλιο. Φυσικά και νιώθω ευτυχισμένη όταν αποκτώ κάτι που ήθελα ή πετυχαίνω κάτι για το οποίο προσπάθησα πολύ. Ωστόσο, νιώθω ευτυχία και όταν νιώθω ότι βρίσκομαι στο σωστό μέρος με τους σωστούς ανθρώπους, που μου δημιουργούν ένα αίσθημα ηρεμίας κι ασφάλειας. Αρα πώς να ορίσουμε την ευτυχία; Είναι ένα συναίσθημα που αναζητώ διαρκώς στην καθημερινότητα και που πολλές φορές είναι θέμα επιλογής ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ποια είναι η διέξοδός σας στις δύσκολες στιγμές;
Θα επιλέξω να πάω μια βόλτα στην θάλασσα. Η θάλασσα με «ξεμπλοκάρει» συναισθηματικά. Και φυσικά θα συζητήσω με τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, με αυτούς που νιώθω ότι με ακούν πραγματικά χωρίς να κρίνουν.
«Το Σόι σου» στον alpha… Μια σειρά που έχει λατρευτεί κυριολεκτικά από το κοινό και συνεχίζει να παίζεται παραμένοντας δημοφιλή…
«Το Σόι σου» είναι μια από αυτές τις σειρές που δημιουργεί στο κοινό αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Νιώθουν οικεία όταν το παρακολουθούν ή νιώθουν μια οικογενειακή θαλπωρή απλώς να το ακούνε να παίζει στον χώρο. Είναι από τις ευτυχείς συγκυρίες του επαγγέλματος που όλοι οι παράγοντες συνωμοτούν για το καλό αποτέλεσμα! Από αυτά που μας μεταφέρει ο κόσμος έχουμε καταλάβει ότι τους ανοίγουμε την όρεξη , τους χαλαρώνουμε, τους νανουρίζουμε, τους κάνουμε παρέα…(γέλια)
Είστε μητέρα και μιλάτε συχνά για την κόρη σας. Πώς είναι η σχέση σας με την Εύα, τώρα που βρίσκεται στην εφηβεία; Τι διαπιστώνετε χρόνο με τον χρόνο;
Διαπιστώνω βασικά πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, σαν νερό. Βλέπω ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία με φόρα και τρέχουν αβίαστα τα δάκρυα, όχι από στεναχώρια βέβαια, αλλά από ένα συναίσθημα που δεν υπάρχουν λόγια να το εξηγήσεις. Ακόμη δεν έχουμε κλυδωνισμούς στη σχέση μας και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ομως είναι κι αυτή η σχέση ένας διαρκής αγώνας αναζήτησης ισορροπιών και προσαρμογής στα νέα δεδομένα που αλλάζουν καθημερινά.
«Μια περιπέτεια που ξεκίνησε τέσσερα χρόνια πριν έφτασε στο τέλος της… Ευχαριστούμε πολύ όλους για τις ευχές και το ενδιαφέρον όπως καταλαβαίνετε θα αργήσει λίγες μέρες να απαντήσει», είχατε γράψει στα social media, με αφορμή την περιπέτεια υγείας του συζύγου σας, δίνοντας παράλληλα ένα αισιόδοξο μήνυμα. Τι θα θέλατε να πείτε γι’ αυτό, τώρα που πέρασε;
Καταρχάς, οφείλω να ευχαριστήσω τον κόσμο για τα άπειρα μηνύματα και τις ευχές που μας έστειλαν. Για εμάς δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Αρα ήμασταν προετοιμασμένοι ότι -με το θα που τελείωναν οι γιορτές- είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα θέμα υγείας. Η νοσηλεία και η ανάρρωση κράτησαν παραπάνω απ’ όσο υπολογίζαμε. Υπάρχει ακόμη λίγος δρόμος, αλλά όλα είναι καλά. Η ζωή είναι όμορφη, αλλά είναι και απρόβλεπτη και δύσκολη και μερικές φορές είναι καθαρά θέμα επιλογής πώς θα την αντικρύσεις.
Αναθεωρήσατε τη ζωή έπειτα από αυτή την περιπέτεια;
Μου ακούγεται πολύ βαρύγδουπη αυτή η δήλωση. Τη ζωή την αναθεωρώ μέρα με τη μέρα. Δυστυχώς η καθημερινότητα μας βάζει σε ένα παιχνίδι να ξεχνάμε εύκολα τις δυσκολίες που μας ταρακουνούν και να βυθιζόμαστε πάλι στα άγχη, στο τρέξιμο και στο κυνήγι της επιτυχίας, οπότε προσπαθώ να σταματώ, να παίρνω απόσταση και να κάνω επανεκίνηση με την πρώτη ευκαιρία.
Πρόσφατα κάνατε ένα ταξίδι στη Ρώμη: Τι τίτλο θα του βάζατε;
Η Ρώμη είναι για μένα το «comfort zone» μου. Είναι ένα μέρος που αγαπώ κι έχω ταξιδέψει αρκετές φορές. Τώρα είχε περισσότερο εκπαιδευτικό χαρακτήρα λόγω των παιδιών. Μας χάρισε όμως και μια αίσθηση ελευθερίας και επανένταξης στην αγαπημένη μας συνήθεια που είναι τα ταξίδια .
Τι σημαίνει για εσάς ο Λευτέρης Σουλτάτος;
Ο Λευτέρης είναι ο άνθρωπός μου, ο φίλος μου, η οικογένεια μου. Ηρθε στη ζωή μου και άλλαξε πολλά πράγματα, με οδήγησε σε μια συναισθηματική επανεκκίνηση. Συζητάμε πολύ, κάνουμε παρέα, κάνουμε σχέδια, γελάμε, διαφωνούμε, αλλά πάνω από όλα ονειρευόμαστε μαζί.
Ως γυναίκα, ποιο είναι το μόνο πράγμα που δεν ξεχνάτε ποτέ;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ένα ξεκάθαρο δείγμα γυναίκας που τρελαίνεται για την περιποίηση. Ομως ποτέ δεν θα κοιμηθώ αν δεν ξεβαφτώ και δεν καθαρίσω το πρόσωπό μου.
Συζητάτε για κάποια επόμενη τηλεοπτική ή θεατρική δουλειά;
Ολα δείχνουν πως η επόμενη χρονιά θα είναι μια γεμάτη χρονιά θεατρικά και πολύ πιθανόν και τηλεοπτικά. Ακόμη δεν μπορώ να πω κάτι. Ολη μας η ενέργεια είναι συγκεντρωμένη στη «Λαπωνία», που στις 12 Μαρτίου έρχεται στην Αθήνα και το θέατρο Ζίνα.
Ποιο είναι το όνειρό σας;
Να ταξιδεύω συνέχεια και ασταμάτητα!
Θα αφήνατε ποτέ την Αθήνα για να ζήσετε κάπου αλλού;
Αν δεν έκανα αυτό το επάγγελμα πιστεύω ότι δεν θα ζούσα στην Αθήνα. Νιώθω πως το μόνο που με κρατάει εδώ είναι η δουλειά μου. Θα μπορούσα να ζήσω στην Κρήτη, γιατί είναι ένα μέρος που νιώθω ηρεμία. Ομως θα μπορούσα να ζήσω και κάπου αλλού, ακόμη και εκτός Ελλάδος, αρκεί να είχα την οικογένεια μου μαζί μου.
