– ΑΠΟ τα ευτράπελα που έχει ζήσει σε εμφανίσεις του, ο Μάκης Δημάκης ξεχωρίζει ένα περιστατικό-γνήσιο λαογραφικό υλικό… «Την ώρα που τραγουδούσα», θυμάται ο αοιδός, «ένας θαμώνας είχε χάσει τη βέρα του πάνω στην πίστα και την ψάχναμε όλο το βράδυ μες τα λουλούδια. Είναι πολύ αστείο να συμβαίνει την ώρα που τραγουδάς, να είναι πάνω άνθρωποι και να ψάχνουν μια βέρα».
– «ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, για να μπορώ να συνδεθώ με κάτι θα πρέπει να είναι κάτι απόλυτο για μένα και να απαιτεί από μένα να το υπερασπίζομαι σα να είναι κομμάτι μου. Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, αν έχω διασπαστεί σε εννιά κομμάτια και να τα υπερασπίζομαι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο». Ο Ορφέας Αυγουστίδης δίνει ψυχή.
– ΓΡΗΓΟΡΗΣ Αρναούτογλου: «Πάντα υπάρχει μια εκτίμηση και μια συμπάθεια ανάμεσά μας…». Ιωάννης Παπαζήσης: «Χωρίς λόγο…».
– ΓΙΑ την πολυπαιγμένη Κίμπερλι Γκίλφοϊλ απάντησε, όταν ερωτήθηκε σχετικά, η Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Ειλικρινά δεν ασχολήθηκα καθόλου. Γιατί όταν κάτι μου δείχνει ότι υπεραπασχολεί κι εμένα δεν μου κάνει ότι αυτό το πράγμα έχει κάποια μεγάλη αξία, παθαίνω αντίδραση. Δεν ασχολήθηκα. Ε, το ότι “ασχολούμαστε όλοι”, καλά τώρα… Ολοι ασχολούμαστε με μαλακίες από το πρωί μέχρι το βράδυ – δεν λέω για τη γυναίκα, λέω για το focus. Αυτό όλο δεν μου λέει εμένα κάτι».
– ΓΙΑ την τάση του να εμβαθύνει στις συζητήσεις με κάπως πιο υπαρξιακές αναγωγές ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σχολίασε: «Δεν ξέρω κάτι άλλο να αξίζει πολύ τον κόπο. Δεν το αντιλαμβάνομαι ως εμβάθυνση, το αντιλαμβάνομαι ως επικοινωνία. Η επικοινωνία που σχετίζεται με κάτι που σε απασχολεί και σε τρώει, μου είναι πιο ελκυστική από την επικοινωνία που σχετίζεται με την ανταλλαγή των νέων».
– Η ΕΥΓΕΝΙΑ Δημητροπούλου είναι μητέρα μιας κόρης, που «είναι καφέ» (όπως αυτοπροσδιορίζεται η ίδια η 5χρονη) και διαπιστώνει: «Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Σα να πω εγώ ότι μισώ τους ανθρώπους με γαλάζια μάτια, γιατί απλά εγώ δεν έχω. Θέλω να πιστεύω ότι μεγαλώνουμε μια κοινωνία καλύτερη απ’ ό,τι είμαστε εμείς».
– ΕΝΩ η Νίκη Σερέτη το πάει ένα βήμα παρακάτω: «Ο μεγαλύτερος ρατσισμός είναι από τον εαυτό μας στα κομμάτια του. Δηλαδή, ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς – εγώ που δε μ’αρέσει το μαλλί μου, που δε μ’αρέσει που είμαι αναβλητική, δε μ’αρέσει η κοιλιά μου κλπ. Στα φοράει η κοινωνία, αλλά από ‘κει και πέρα εσύ τι κάνεις; Πώς παίρνεις αγκαλιά τον εαυτό σου; Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είμαι εγώ και έχω πολλά κομμάτια αφίλητα, που καλούμαι να τα φιλήσω, να τα πάρω αγκαλιά, να τα αποδεχτώ, για να μπορέσουν να κάνουν κι αυτά λίγη ησυχία. Γιατί κάνουν θόρυβο».
