Γιάννης Αντετοκούνμπο, Εμμανουήλ Καραλής, Γιώργος Κουγιουμτσίδης. Στις πλάτες τους η Ελλάδα συγκινείται, δακρύζει, ελπίζει. Την κουβαλούν περήφανα σε όλο τους το είναι κι ας ήταν τραχύς και δύσκολος πολύ ο δρόμος τους μέχρι εδώ. Η Realnews παρουσιάζει ιστορίες ζωής, της ζωής τους, που μαρτυρούν μεγαλείο ψυχής και περίσσευμα ανθρωπιάς.

Ο ηγέτης της «χάλκινης» Εθνικής Ομάδας του μπάσκετ, βρέθηκε από την ακραία φτώχεια στην απόλυτη καταξίωση. Ο δρόμος του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν ήταν ποτέ σπαρμένος με ρόδα και τις ευκολίες άλλων παιδιών. Η πορεία του κρύβει μέσα της πολύ πόνο, κόπο, αλλά και αγάπη από την οικογένειά του. Στα πρώιμα εφηβικά του χρόνια, ο σύγχρονος στυλοβάτης του ελληνικού μπάσκετ, που δεν ήξερε αν θα έχει να φάει το βράδυ. Ο «Greek Freak» ατάλαβε πως μόνο ο αθλητισμός ίσως του χάριζε μια άλλη ζωή, εξαιτίας της επιμονής ενός ανθρώπου. Ο Τάκης Ζήβας, ο μέντοράς του, ο πρώτος προπονητής του στον Φιλαθλητικό, ανοίγει την καρδιά του στην “R” και δεν μιλάει για τον διάσημο Αντετοκούνμπο. Αλλά για τον Γιάννη του.

«Στον Φιλαθλητικό φιλοξενούσαμε παιδιά κάθε ηλικίας και χρώματος» θυμάται. «Υπήρχε μια ευρυχωρία, μια άνεση για να έρθουν και να κυνηγήσουν το όνειρό τους, μια αξιοκρατία. Ο Γιάννης ήταν εργασιομανής από μικρός, δούλευε ακατάπαυστα. Τελείωνε η προπόνηση και τον στέλναμε για άλλα εκατό σουτ και πήγαινε πρόθυμα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πριν από τα 18 του έπαιζε στην ανδρική ομάδα. Το ταλέντο του φώναζε από μακριά, αλλά το καλλιέργησε κιόλας.

Πάντα μας μιλούσε στον πληθυντικό και παραμένει σεμνός και ταπεινός. Είναι ξεχωριστός άνθρωπος, όπως ξεχωριστή είναι και η δεμένη και όμορφη οικογένεια από την οποία προέρχεται. Στο μικρό τους σπίτι στα Σεπόλια ξέρω πόση αγάπη τους έδενε, ο μακαρίτης ο πατέρας του ο Τσαρλς είχε φροντίσει να μεταδώσει στα παιδιά του αρχές και ιδανικά όπως ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η εργατικότητα, η συνεχής προσπάθεια. Ο ίδιος είχε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και το μικρόβιο του αθλητισμού γρήγορα μπολιάστηκε σε όλους τους».

Ο Τάκης Ζήβας, αναφέρεται και στις πιο δύσκολες εποχές, που όλοι θέλουν να αφήσουν στο παρελθόν. «Δεν ήταν εύκολα χρόνια, κι όχι μόνο για την οικογένεια του Γιάννη αλλά για κάθε μετανάστη. Δεν θέλω να θυμάμαι αλλά και δε μπορώ να ξεχάσω τα ρατσιστικά σχόλια από χρυσαυγίτες κι όχι μόνο. Τον πλήγωναν όλα αυτά, αλλά ήταν πολεμιστής, είχε μάθει να αντιμετωπίζει κάθε εμπόδιο και κάθε κακουχία με το κεφάλι ψηλά. Τον παρακινούσα να αντιμετωπίζει σοβαρά το μπάσκετ και είμαι χαρούμενος που πέτυχε. Και να ξέρετε πως με ό,τι κι αν καταπιαστεί θα τα καταφέρει. Γιατί είναι επίμονος, παθιασμένος, αποφασιστικός και το κυριότερο δουλεύει σκληρά. Το ταλέντο δεν φτάνει αν δεν το εξελίσσεις».

«Μακριά από κάμερες»

Σύμφωνα με τον πρώτο προπονητή του Γιάννη, η οικογένεια Αντετοκούνμπο βοηθά πολύ κόσμο στην Ελλάδα, μακριά από κάμερες. «Τα χρόνια πέρασαν, ο Γιάννης έγινε ο καλύτερος παίκτης στο ΝΒΑ, αλλά τα Σεπόλια δεν τα ξέχασε. Σε κάθε ευκαιρία και εκείνος και τα αδέρφια του μας επισκέπτονται, πάντα με το χαμόγελο και με αληθινή διάθεση να μάθουν για εμάς και να βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστούμε. Είναι πολλές οι φορές που έρχονται μακριά από κάμερες και δημοσιότητα για να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Έχουν δημιουργήσει μηχανισμό υποστήριξης και προσφοράς σε φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης για οικογένειες που δεν τα βγάζουν εύκολα πέρα».

Σύμφωνα με τον Τάκη Ζήβα, με αφορμή το φαινόμενο του Γιάννη Αντετοκούνμπο, η δουλειά που γίνεται στον Φιλαθλητικό θα έπρεπε να προβάλεται περισσότερο. «Φυσικά και χαίρομαι για εκείνον και τους δικούς του, αλλά δεν θα σας κρύψω το παράπονό μου για το ότι δεν ακούγεται ο Φιλαθλητικός, ένα σωματείο με ιστορία και άδολη συμβολή στον ελληνικό αθλητισμό και το μπάσκετ. Μόνο από την Κάρυστο μας τίμησαν κάποια στιγμή, είναι σαν να μας έχουν ξεχάσει. Όμως δεν σταματάμε. Με όσα μέσα έχουμε και μπορούμε συνεχίζουμε να κρατάμε αναμμένο το κερί. Όλη η γειτονιά είναι περήφανη για εκείνον. Αλλά κι αυτός όπως μπορεί είναι δίπλα τους. Κάποτε για να πάει σε αγώνα στην επαρχία έπαιρνε το ΚΤΕΛ με τον αδερφό του και τώρα μετακινούνται με ιδιωτικό τσάρτερ. Όμως μέσα τους η αγάπη για τον συνάνθρωπο και ο σεβασμός δεν αλλοιώθηκαν ποτέ και γι’ αυτό είμαι διπλά υπερήφανος».

Ο προπονητής παραδέχεται πως θα μπορούσε να μιλάει ώρες για τον Γιάννη. «Υπάρχουν πολλά περιστατικά που μαρτυρούν γλαφυρά πόσο σπουδαίος άνθρωπος είναι, ξέχωρα από μεγάλος αθλητής. Κανείς δεν ξέρει πόσα έχει κάνει για εμάς εδώ, και δεν χρειάζεται αφού ούτε ο ίδιος θέλει να βγαίνουν προς τα έξω. Είναι ένα παραμύθι για εμάς ο Γιάννης. Και τα παραμύθια δεν τα αισθάνεσαι, τα ζεις. Τι του εύχομαι; Να είναι γερός και δυνατός. Ναι χαίρεται την οικογένειά του, τη μητέρα και τα αδέρφια του. Και να παραμείνει αληθινός και ντόμπρος όπως είναι. Να τον έχει ο Θεός καλά. Και τα μικρά παιδιά να τον έχουν πρότυπο. Όχι γιατί πήγε στο ΝΒΑ και το κατέκτησε. Αλλά επειδή πάλεψε με τη δύσκολη ζωή του και τη νίκησε”.

«Κλαίγαμε στο παγκάκι»

Πίσω από το φωτεινό και το τόσο χαρακτηριστικό του χαμόγελο κρύβεται απίστευτη δύναμη. Ο ίδιος μόνο ξέρει πόσα πέρασε για να αισθάνεται ευτυχισμένος. Ο Εμμανουήλ Καραλής, ο Μανόλο όπως τον λέει ο πατέρας του Χαρης και όλη η Ελλάδα πια, αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αθλητή που όχι μόνο κατανίκησε λογιών λογιών δαίμονες, αλλά τους ξόρκισε μέσα από τις επιτυχίες του τα τελευταία χρόνια. Και συνεχίζει ακάθεκτος, αλύγιστος.

Ο Έλληνας επικοντιστής γεννήθηκε στην Πάτρα από Πυργιώτη μπαμπά και τη μαμά του Σάρα από την Ουγκάντα. Έχει μία δίδυμη αδερφή την Αγγελική. Ξεκίνησε τον αθλητισμό με σκοπό να γίνει δεκαθλητής όπως ο πατέρας του, όμως μόλις έπιασε το κοντάρι στα χέρια του κατάλαβε πως είναι γεννημένος γι’ αυτό. Η Σάρα υπήρξε αθλήτρια του άλματος εις μήκος, αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το όνειρο της εξαιτίας τραυματισμού. Με τον Χάρη Καραλή γνωρίστηκαν στον Πύργο, στο χωμάτινο στάδιο όπου προπονούνταν. Μετανάστρια η ίδια με τον ιερέα πατέρα της Εμμανουήλ και την αδελφή της, γύρεψαν στην Ελλάδα μια καλύτερη ζωή. Με τη βοήθεια του τότε μητροπολίτη Ηλείας Αθανάσιου οι δύο αδελφές εξασφάλισαν θέση στο οικοτροφείο της περιοχής και φοιτούσαν στο τοπικό Γυμνάσιο Θηλέων. Και ναι μεν αργότερα έφυγε για σπουδές στην Αμερική, αλλά ο Χάρης την ακολούθησε μέχρι εκεί, πείθοντάς την να δημιουργήσουν οικογένεια.

Τα παιδικά χρόνια δεν ήταν εύκολα για τον μικρό Εμμανουήλ και την Αγγελική, που βίωσαν σχολικό εκφοβισμό και ρατσιστικές εκδηλώσεις. Πολλές οι φορές που τα δύο αδέλφια έγιναν στόχος ακόμη και με σωματική βία. “Όταν ήμουν στο Δημοτικό με την αδελφή μου ερχόταν μια ομάδα παιδιών και μας έλεγαν “πηγαίνετε στη χώρα σας, φύγετε από εδώ”, μας έσπρωχναν. Καθόμασταν με την αδελφή μου σ’ ένα παγκάκι και κλαίγαμε, δεν σταματούσε αυτό, ήταν ανυπόφορο”, έχει εξομολογηθεί ο ίδιος σε συνέντευξή του το 2020.

Όμως ο Μανόλο νίκησε τα πάντα. Και τον ρατσισμό, και τις κρίσεις πανικού που για μακρά περίοδο του μαύριζαν μυαλό και ψυχή. Υπέμενε και περίμενε τη στιγμή του. Όταν πέρασε τα 6.00 μ. ξέσπασε, “Μου είχαν πει ότι οι μαύροι δεν κάνουν άλμα επί κοντώ, τώρα είμαι ο πρώτος που πέρασε τα 6 μέτρα” έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήδη έχει φτάσει στα 6.08 και δεν λέει να φρενάρει. Εδώ δεν τον σταμάτησαν άλλα κι άλλα…

Το «φαινόμενο»

Υπερήφανος Έλληνας Πόντιος δηλώνει ο Γιώργος Κουγιουμτσίδης, το λιοντάρι μας στην πάλη που σε λίγες ημέρες κλείνει τα 24 του χρόνια, φιγουράροντας ήδη στο κορυφαίο σκαλοπάτι του πλανήτη στην ελευθέρα πάλη. Κι ας χρειάστηκε μικρότερος να κάνει προπονήσεις σε υπόγειο στη Θεσσαλονίκη με ανεπαρκή φωτισμό και απουσία ντους, κι ας υποχρεωνόταν συχνά να κάνει χιλιόμετρα για να βρει αξιοπρεπή χώρο προκειμένου να γυμναστεί, αφού η έλλειψη αθλητικών υποδομών και ειδικά στην περιφέρεια παραμένει άλυτος γρίφος. Αλλά ο Γιώργος από τα έξι του κιόλας ήξερε τι θέλει να κάνει και κυρίως πως να το υπηρετήσει με προοπτική. Οι φίλοι του τον λένε “φαινόμενο” λόγω των διακρίσεων του και ο ίδιος χαμογελά όταν το ακούει. Ως παγκόσμιος πρωταθλητής πλέον έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Και δεν σκοπεύει να το αφήσει αναξιοποίητο. Τα καλύτερα έρχονται, όπως συνηθίζει να λέει.