Ειδικά στις παρούσες συνθήκες, τα περισσότερα εξ αυτών των κομμάτων είναι και θα είναι κινηματικά και άκρως προσωπικά. Οι εκλογικοί αντιπρόσωποι θα ζητήσουν αύξηση, ειδικά μετά την απόφαση Βορίδη που άνοιξε το πουγκί. Οι δημοσκόποι θα μπερδευτούν στα exit polls και θα περάσουν ώρες ατελείωτες μετρώντας ψηφοδέλτια.
Με τις νέες εισαγωγές, από τα ήδη οκτώ (συν ένα που διεγράφη) αισίως μπορεί να φτάσουμε σε Βουλή με δέκα ή και δώδεκα κόμματα, αναλόγως πόσο «έξω» θα αποφασίσουν να το ρίξουν οι πολίτες των ώρα της κάλπης. Τελικά πόσοι/πόσες θα περάσουν την μπάρα του 3%, το οποίο πεισματικά αρνείται να αλλάξει ο πρόεδρος της πλειοψηφίας;
Η νέα «μόδα» δεν είναι τα κόμματα- «σφραγίδα». Πάντα υπήρχαν. Μόδα είναι οι προσωπικές «πλατφόρμες». Βοηθούντων των social media, οι φιλοδοξίες μεγαλώνουν κάθε μήνα που πλησιάζουμε προς την εκλογική ημερομηνία.
Στη μεγάλη πολιτική σύγκρουση όμως μετρούν τελικά οι παρατάξεις: Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά. Αυτό δύσκολα θα αλλάξει, παρά την προσπάθεια σχεδόν όλων να χωρέσουν στο Κέντρο. Προφανώς μπερδεύουν τη συναίνεση, απαραίτητη στην καλή λειτουργία της Δημοκρατίας, με την προσπάθεια να αρέσουν σε όσο γίνεται περισσότερους. Πλην όμως, τον τελευταίο καιρό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει κατάληψη στο Κέντρο. Ισως επειδή η μόνη ρεαλιστική διακυβέρνηση είναι εκείνη που πατά γερά σε ισόρροπες και αμφίπλευρες απόψεις και προτάσεις. Ισως γιατί οι ψηφοφόροι, με όσα βλέπουν να συμβαίνουν γύρω μας, δεν έχουν ακόμη αποφασίσει να κλείσουν τα μάτια και να δώσουν ψήφο εκ συμπαθείας.
Οι αστικές δημοκρατίες παραμένουν δημοκρατίες κομμάτων. Για να πάρεις την εντολή διακυβέρνησης χρειάζεσαι μηχανισμό, οπαδούς, γραφεία και, βεβαίως, βαθύ ταμείο. Ολα μαζί τα παραπάνω τα διαθέτει μόνον ο σημερινός πρωθυπουργός. Καθόλου τυχαία, όλες οι αναφορές προβάλλονται πάνω του. Με άλλα λόγια, τόσο οι αντιπολιτεύσεις, όσο και οι wanna be πολιτευτές υπάρχουν επειδή υπάρχει ο ένας και μόνος ισχυρός πόλος. Ο οποίος σε λίγο θα κλείσει επταετία. Χρόνος που μετρά ως μονάδα μέτρησης των αντοχών κάθε σημαντικής πολιτικής ηγεμονίας, όταν είναι αρκούντως αξιόλογη, ώστε να μνημονεύεται σε ιστορικό χρόνο με το όνομα του πρωθυπουργεύοντος.
Η επταετία όμως φέρνει φουρτούνες. Συνέβη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1963, στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1988, στον Κώστα Σημίτη το 2003. Θα είχε συμβεί και στον Κώστα Καραμανλή, αν είχε μείνει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση. Θα συμβεί και στον Κυριάκο Μητσοτάκη; Αναμενόμενο.
Το 2026 θα είναι έτος κρίσης, κρίσης επταετίας. Σίγουρα η χρονιά δεν θα περάσει χωρίς ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσει το τοπίο που αφήνουν πίσω τους οι απανωτές τρικυμίες. Τρικυμίες με τις πιο αναπάντεχες αιτίες: πανδημία, μετανάστες, Ερντογάν, πόλεμοι, ακρίβεια, Τέμπη, αγρότες. Είναι όμως τρικυμίες που δεν ξεσπούν σε πέλαγος κομματικού ανταγωνισμού για την καλύτερη διακυβέρνηση. Πρόκειται για ατυχήματα, βαρύτερα ή βαριά, που συνοδεύονται βεβαίως από τις αναμενόμενες σοβαρές συνέπειες.
Εξ ου και η πληθώρα των κομμάτων εκ προσωπικοτήτων. Ολοι θέλουν να πελεκήσουν το ίδιο δένδρο, τον ίδιο κορμό εξουσίας. Ο καθένας και η καθεμία από το δικό του/της κλαδί: Καρυστιανού, Κασσελάκης, Βελόπουλος, Βαρουφάκης, Χαρίτσης, Φάμελλος, Νατσιός, Κωνσταντοπούλου, Ανδρουλάκης, Σαμαράς, ακόμη και ο Τσίπρας. Πολύς κόσμος. Πού να ασχοληθεί ο Μητσοτάκης με τον καθένα τους ξεχωριστά!
Γι’ αυτό και η σύγκρουση θα παραμείνει πολύβουη, δηλαδή θορυβώδης, αλλά ασθενική. Μόνον ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να τη μετατρέψει σε σύγκρουση μετωπική: «Μόνος μου και όλοι σας». Οσο περισσότεροι όμως είναι εκείνοι που τον κυνηγούν, τόσο θα βάζουν τα δυνατά τους όσοι τον υποστηρίζουν. Εστω από τον φόβο μήπως βρεθούμε με ανισόρροπες καταστάσεις και ανισόρροπους πολιτικούς εν μέσω παγκόσμιας ανισορροπίας.
Είναι αμφίβολο αν η εκτιμώμενη εκλογική κάθοδος Τσίπρα μπορεί να αλλάξει κάτι σε αυτή την πανσπερμία κομματικών φιλοδοξιών. Πολλοί μικροί αντίπαλοι, ο καθένας με την παντιέρα του και τους εγωισμούς του, δύσκολα συνεννοούνται ώστε να τεθούν «υπό» τον έναν. Ιδίως όταν αυτός για καιρό ακόμη θα κυκλοφορεί με μόνη έγνοια την επιμέλεια της (φθαρτής) εικόνας του.
Αν πάντως σε κάτι συνυπάρχουν και πετυχαίνουν οι τόσες πολλές φωνές είναι να υπενθυμίζουν ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη παραμένει απόμακρη. Οχι βεβαίως μακριά από τα προβλήματα της διακυβέρνησης -κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον- αλλά από τους ανθρώπους που έχουν ο καθείς τα προβλήματά του.
Η επιδημία κομματικών μικροοργανισμών, που θα εξαπλωθεί στον προσεχή πολιτικό χρόνο, μόνο θα ενισχύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί αυτός διαθέτει μηχανισμό, και τον συντηρεί επιμελώς, έχει οπαδούς και τους φροντίζει, τα γραφεία τα ανοίγει τακτικά και τελικά διαθέτει το πιο βαθύ ταμείο. Τα υπόλοιπα είναι θέμα τύχης, συγκυρίας και επταετούς κόπωσης.
