Ανακαινισμένα κτίρια, νέα προγράμματα, πιο “μαζεμένο” πρόγραμμα και η ζεστή αίσθηση της κοινότητας να αιωρείται: το Διεθνές ΦεστιβάλΤαινιών Μικρού Μήκους Δράμας, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Σακαρίδη, γίνεται ολοένα και πιο εξωστρεφές αλλά και πιο “φιλικό προς τον χρήστη”. Παρόλο που φέτος δεν παραδοθήκαμε αμαχητί σε κάποια συγκεκριμένη ταινία (με εξαίρεση για τη γράφουσα το νέο, καταπληκτικό “χτύπημα” του Θανάση Νεοφώτιστου “Airhostess-737”, που προβλήθηκε όμως Εκτός Συναγωνισμού λίγο πριν ταξιδέψει για το Φεστιβάλ του Τορόντο), σίγουρα ξεχωρίσαμε αρκετές από τις δημιουργίες, για την ευαισθησία, την έξυπνη σκηνοθετική ή σεναριακή ματιά, τη φρεσκάδα και την κοινωνική τους συνείδηση.
Καταρχάς, θα αναφερθούμε σε τρεις ταινίες από το Διεθνές Διαγωνιστικό, που μας άρεσαν ιδιαίτερα και οι οποίες βραβεύτηκαν κιόλας: το δυνατό, μοντέρνο “Techno, Mama» του Σαούλιους Μπαραντίσκας από την Λιθουανία (Grand Prix), το ευφάνταστο, ξεκαρδιστικό «The Saboteur» του Άνσι Κασιτόνι από την Φινλανδία (Βραβείο Σκηνοθεσίας) και το συγκινητικό, απρόσμενο «Cherries» του Βιτάουτας Κάτκους, επίσης από τη Λιθουανία (Βραβείο TV5 MONDE Καλύτερης Παραγωγής 2022).
Θα εστιάσουμε, όμως, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 45ου Φεστιβάλ Δράμας, το οποίο ταξιδεύει στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Θερινός Κινηματογράφος “Λαϊς”), από τις 15 έως τις 18 Σεπτεμβρίου. Θα προβληθούν όλες οι ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού, ενώ την Παρασκευή 16/9 θα παρουσιαστεί η ταινία “Αντιγόνη” της Εύας Νάθενα, που δημιουργήθηκε στις φυλακές Αυλώνα, και το Σάββατο 17/9 θα διεξαχθεί το πολυαναμενόμενο masterclass-συζήτηση με τον Πάβελ Παβλικόφσκι (στο πλαίσιο του Cinematherapy).
Αφρόκρεμα
Το Real.gr βρέθηκε στη Δράμα και ξεχώρισε αρκετές ταινίες, τις οποίες έχετε την ευκαιρία να δείτε στον θερινό κινηματογράφο “Λαϊς”:
Το βραβευμένο με Χρυσό Διόνυσο (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας) “5pm seaside” του Βαλεντίν Στέζκαλ, που απεικονίζει με ένταση και υπόγειο σπαραγμό τη σχέση ζωής δύο ανδρών, τους οποίους δένει μια επώδυνη υπόσχεση από την εποχή που είχαν βρεθεί μαζί στον στρατό. Η ταινία χάρισε, επίσης, στον στιβαρό Αντώνη Τσιοτσιόπουλο το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας.
Το γλυκύτατο, παραμυθένιο animation “Μια νύχτα στο νεκροταφείο” του Στέλιου Πολυχρονάκη. Το “11.20 π.μ.” του Δημήτρη Νάκου, μία από τις πιο πλήρεις ταινίες της διοργάνωσης, το οποίο εστιάζει με απρόσμενο τρόπο σε μια αλλοδαπή οικιακή βοηθό και μια κλοπή.
Το υπέροχο “Pendulus” του Δημήτρη Γκότση (Βραβεία Ήχου, Π.Ε.Κ.Κ. και Κοινού, μεταξύ άλλων), με ήρωα έναν νεαρό που ταλαντεύεται σχετικά με την εθνική ταυτότητά του.
Το συγκινητικό “Toxic magnus” του Νάσου Γκατζούλη (Βραβείο Ντοκιμαντέρ), με την αφήγηση ενός άνδρα που πάλεψε με την ισοπεδωτική συμπεριφορά του πατέρα του μέχρι να βρει τον δρόμο του στη ζωή.
Συνεχίζουμε με ένα θέμα δύσκολο, επίκαιρο και πολυσυζητημένο, στο οποίο επικεντρώθηκε εύστοχα η Σοφία Γεωργοβασίλη στις “Αναμνήσεις μιας εφηβικής καταιγίδας”, ενώ η Τώνια Μισιαλή στη “Δάφνη” σκιαγράφησε με δύναμη και τόλμη το πορτραίτο μιας γυναίκας που οχυρώνεται πίσω από το εφήμερο σεξ για να πνίξει κάθε συναίσθημα μέσα της.
Η πρωταγωνίστριά της, Νιόβη Χαραλάμπους, απέσπασε δίκαια το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας. Η γεμάτη ανθρωπιά “Κούρσα” του Γιώργου Λεοντακιανάκου είχε σκοπό να μας συγκινήσει και το κατάφερε: η Έφη Παπαθεοδώρου και ο Μάκης Παπαδημητρίου, πελάτισσα και ταξιτζής, δένουν θαυμάσια ως συνταξιδιώτες σε μια αποκαλυπτική νυχτερινή διαδρομή η οποία σηματοδοτεί, ταυτόχρονα, ένα τέλος και μία αρχή. Για μία ακόμα φορά διαπιστώσαμε εδώ το απίστευτο χάρισμα του Παπαδημητρίου να λέει τα πάντα χωρίς, φαινομενικά, να κάνει πολλά- είναι, αναμφισβήτητα, ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς μας. Στη Δράμα, ο Παπαδημητρίου δοκίμασε και τις σκηνοθετικές του ικανότητες με την ταινία του “Λίλα”, μια διακριτικά ευαίσθητη απεικόνιση της μοναξιάς.
Στο σοκαριστικό “Fault”, η Κατερίνα Παπαναστασάτου στηρίχθηκε στην επιβλητική παρουσία του Δημήτρη Καταλειφού, ο οποίος υποδύεται έναν ηλικιωμένο που προσπαθεί να γλυτώσει την εγγονή του από την καταδίκη-ποιος ευθύνεται, όμως, για την αυτοκαταστροφική της πορεία;
Μία από τις λίαν ευχάριστες εκπλήξεις του φετινού φεστιβάλ ήταν η ταινία του Θάνου Τοκάκη “Τοκάκης ή What’s my name”, ένα διεισδυτικό, ανατρεπτικό, αυτοσαρκαστικό πορτραίτο, που απέσπασε τα Βραβεία Σεναρίου και Ενδυματολογίας.
Καθηλωτική η ατμόσφαιρα του “Τελευταίου ταξιδιού” (The Last Journey) του Στηβ Κρικρή, ο οποίος μας ξενάγησε στη θλίψη του ναυτικού που αναγκάζεται να αποσυρθεί στη στεριά, αλλά και του «Under The Lake” του Θανάση Τρουμπούκη (Βραβεία Καλύτερης Ταινίας από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, Ανάπτυξης, FIPRESCI), που συλλαμβάνει τη μελαγχολική ακινησία που επικρατεί σε χωριά βουλιαγμένα και ξεχασμένα. Στο αξιόλογο “Γιάμα” (Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών), ο Ανδρέας Βακαλιός, με αφορμή το ψέμα μιας μικρούλας, μιλάει για την απόγνωση που γεννάει τον ρατσισμό και για την ανθρωπιά που τον νικάει.
Σύμφωνα με τις συζητήσεις στις δημοσιογραφικές παρέες, στη διάρκεια του φεστιβάλ, η ταινία που αγαπήθηκε περισσότερο φέτος ήταν το δραματικό «Όχι Αύριο» της Αμέρισσας Μπάστα, με έναν εκπληκτικό Νικολάκη Ζεγκίνογλου στο ρόλο ενός νεαρού ο οποίος προσπαθεί να περισώσει ό,τι προλαβαίνει στον λίγο χρόνο που του απομένει, πριν διαβεί ένα καθοριστικό κατώφλι.
Η ταινία μας γοήτευσε και, παρόλο που βραβεύτηκε από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, θα μπορούσε σίγουρα να αποσπάσει περισσότερες διακρίσεις.
